More, Elisa, lo stanco poeta - Licia Albanese, Carlo Savina, Джузеппе Верди

More, Elisa, lo stanco poeta

E l’estremo origlier su cui more

È quell’arpa che un tempo l’amore

Insegnava al suo spirto gentil

More pago che pura risplenda

Come quella d’un angiol del cielo;

Giacerà senza frale e uno stello

Fiorirà tra le corde d’april

Dono estremo, per te lo raccogli

Senza insano dolor, senza pianto;

Una lacrima cara soltanto

Solo un vale che gema fedel

Che quest’alma già lascia le care

Feste, i canti le danze, gli amori

Come un’aura che uscendo dai fiori

Odorosa s’effonda nel ciel

Тағы, Элиза, шаршаған ақын

Бұл өлетін құлақ

Бұл бір кездері сүйген арфа

Ол өзінің нәзік рухын үйретті

Мен бұл таза жылтырды көбірек төлеймін

Көктен келген періште сияқты;

Ол фрал мен жұлдызсыз жатып қалады

Ол сәуірдің жіптерінің арасында гүлдейді

Төтенше сыйлық, оны өзіңіз үшін жинайсыз

Ақылсыз ауыртпалықсыз, жылаусыз;

Тек қымбатты көз жас

Тек адалдықты еңірейтін құндылық

Бұл жан қымбаттыларды тастап кетті

Кештер, әндер, билер, махаббаттар

Гүлдерден шыққан аура сияқты

Одороза аспанға төгіледі