Танец «Альфонсо» - Крематорий

Когда-то давно я любил тебя,

А ты, наверно, любила меня.

Мы вместе шли среди лугов,

Я помню, вокруг было много цветов.

А теперь я женат, моя жена глупа,

Моя жена как плохо сыгранный блюз.

Но мне наплевать, ведь она так богата,

А ты все звонишь и просишь начать сначала.

Ты говоришь так много слов, а я не слышу ничего.

Я сам кричу как только могу:

«Пойми же, в конце концов, мне все равно,

Мне уже все равно, мне все равно…»

Когда я теперь вновь вижу тебя,

Мне хочется плюнуть в себя.

Ты так же красива, ты так же стройна,

А моя жена как перезрелая слива.

Но я стал умней, мне теперь все равно,

Кого любить, а точнее, с кем спать.

Она, конечно, бревно, но денег — вагон.

А что нужно еще для жизни в этом мире?

Ты говоришь так много слов, а я не слышу ничего.

Я сам кричу как только могу:

«Пойми же, в конце концов, мне все равно,

Мне уже все равно, мне все равно…»

Бір кездері мен сені сүйдім

Ал сен мені жақсы көрген шығарсың.

Біз шабындықтардың арасында бірге жүрдік,

Айналада гүлдер көп болғаны есімде.

Ал қазір мен үйленгенмін, әйелім ақымақ,

Менің әйелім нашар ойнаған блюз сияқты.

Бірақ маған бәрібір, өйткені ол соншалықты бай

Ал сіз қайта-қайта қоңырау шалып, қайта бастауды сұрайсыз.

Сіз көп сөз айтасыз, мен ештеңе естімеймін.

Мен өзім қолымнан келгенше айқайлаймын:

«Түсін, ақырында, маған бәрібір,

Енді маған бәрібір, енді маған бәрібір...».

Енді сені қайта көргенде

Мен өзіме түкіргім келеді.

Сен сондай сұлусың, сондай сымбаттысың,

Ал менің әйелім піскен қара өрік сияқты.

Бірақ мен ақылды болдым, енді маған бәрібір,

Кімді жақсы көру керек, дәлірек айтсақ, кіммен ұйықтау керек.

Ол, әрине, бөрене, бірақ ақша - вагон.

Бұл дүниеде өмір сүру үшін тағы не қажет?

Сіз көп сөз айтасыз, мен ештеңе естімеймін.

Мен өзім қолымнан келгенше айқайлаймын:

«Түсін, ақырында, маған бәрібір,

Енді маған бәрібір, енді маған бәрібір...».