Марскi чалавек - Крамбамбуля

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

Бізде өзендер мен көлдер көп,

Ал теңіздер де, мұхиттар да жоқ.

Ал менде ештеңе жоқ - және бір адам болды

Осы себепті оның өмірі аяқталды.

Осы жерде туып-өскен,

Бірақ институт жөнелтуге кетті,

Барлық мұхиттар мен теңіздер жаулап алды

Сөйтіп, қария үйіне қайтты.

Ол жүрді, қатты жерде тебілді,

Шамалы кемелерде,

Ал теңіз көрмеді - жан күйді,

Және ол психикалық отты роммен сөндірді.

Көл мен өзен арасында осылайша өлді

Жергілікті, бірақ қазірдің өзінде теңіз адамы.

Ол Беларусь жерінде орналасқан

Кемесінің соңғы ағашында.