Сколько воинов - Каста, Влади, Шым

Сколько воинов я возьму с собой,

Чтоб разбить их отряд, ноги движет месть,

Меня ведет залитая грязью честь!

Может вся династия на мне прекратится,

Я даю слово — наш герб воцарится.

На стенах и башнях замка свирепых врагов,

Тысячам пленных не избежать оков!

Бой, в который я поведу благородных братьев,

Будет великой битвой — во всех землях будут знать…

Мои верные вассалы готовы к войне,

Остановить этих волков выпал случай мне.

Жажда и стремленье опозорить их род,

Отчаяние задушит их вождей!

Я поведу войска вперед!

Земли, принадлежавшие исконно нам

Беззащитны уже сколько лет,

!Смерть врагам!" Дружины замков

Подданых династий — хладнокровны,

Но скоро вспыхнут страсти!

«Мы благодарны за нашу веру небесам,

Мы вернем эти земли в память отцам,

Мы благодарны за нашу веру небесам,

Мы вернем эти земли!»

В ночь перед походом будут собраны лорды нашего союза,

Будут разорваны их грамоты о мире С теми,

На кого так жадно смотрят наши стрелы

И скоро примутся за дело!

«Сколько было сковано мечей,

Сколько воинов превратятся в палачей,

Сколько изувеченных безжизненных тел,

Сколько будет поставлено свечей?»

Кровь и слезы сольются в один ручей!

Вера в победу — священна,

В знак этого мы берем цепи для пленных,

Наше войско — тысячи в сияющих под Солнцем доспехах,

Терпеливо ожидают грядущих успехов.

Мы подступаем к стенам,

Расстояние уже доступно стрелам,

В этом месте — пристанище жестоких, диких нравов,

Грязная обитель проклятых тиранов!

Битва… Единый Бог,

Кому молитвы посылаем, он против, но мы верим,

И все же зная, что наша ярость должна быть свята —

Священный гнев блеснет в мече каждого солдата!

Первые жертвы приняли тяжесть огненной стрелы,

Пожирающие волны расплавленной смолы звали смерть,

Клинок был обнажен, и следующим ударом кто-то храбрый был сражен.

«Мои верные стрелки, мы увидим — чья стрела точней,

Чьи щиты прочней, чей расчет верней?»

«Этот спор будет решен!»

Каленной стали звон

Во все века предопределял падение знамен…

Пробитые копьями шлемы, безумно дикие крики,

Мчатся без рыцарей кони, в латы вонзаются пики,

Знакомый крик — кто-то из братьев не дожил до конца.

Он храбро пал, но и враг его направлен к праотцам…

Символы их веры — на щитах, но отчаяние в глазах,

А в источники сил вцепился страх, их войны падают вниз,

Чтобы кормить собою птиц.

«Шаг за шагом — вперед!»

Все меньше ненавистных лиц, ковью истекаем,

В сражении — чисты,

И ярость мести склоняет в нашу сторону весы.

Я слышу хриплое дыханье обороны в небесах,

Облаками кружатся вороны…

Қанша жауынгерді өзіммен бірге аламын,

Олардың отрядын бұзу үшін, кек аяқты жылжытады,

Мені арам намыс жетелейді!

Бүкіл әулет маған тоқтайтын шығар,

Сөзімді беремін – Елтаңбамыз билік етеді.

Қаһарлы жаулар қамалының қабырғалары мен мұнараларында,

Мыңдаған тұтқындар бұғаудан құтыла алмайды!

Асыл ағаларды басқаратын шайқас,

Бұл үлкен шайқас болады - олар барлық елдерде біледі ...

Менің адал вассалдарым соғысқа дайын

Менде бұл қасқырларды тоқтату мүмкіндігі болды.

Шөлдеу және олардың түрін масқаралауға ұмтылу,

Үмітсіздік олардың көшбасшыларын тұншықтырып тастайды!

Мен әскерлерді алға жетелеймін!

Бізге тиесілі жерлер

Осыншама жылдар бойы қорғансыз

!Жауларға өлім!» Құлыптардың күзетшілері

Әулеттердің қол астындағылар суық қанды,

Бірақ жақын арада құмарлықтар өршиді!

«Біз көктегі сенімімізге ризамыз,

Біз бұл жерлерді аталарымыздың жадына қайтарамыз,

Біз көктегі сенімімізге ризамыз,

Біз бұл жерлерді қайтарамыз!»

Марштың алдындағы түні біздің одақ қожайындары жиналады,

Олардың бейбітшілік хаттары олармен бірге үзіледі

Біздің жебелер кімге соншалықты ынтамен қарайды

Жақында олар бизнеске кіріседі!

«Қанша қылыш соғылды,

Қаншама жауынгерлер жазалаушыға айналады,

Қаншама жараланған жансыз денелер,

Қанша шам қойылады?

Қан мен көз жас бір ағынға біріктіріледі!

Жеңіске деген сенім қасиетті

Соның белгісі ретінде біз тұтқындарға шынжыр аламыз,

Біздің әскеріміз күн астында жарқыраған сауыт киген мыңдаған,

Алдағы жетістіктерді шыдамдылықпен күту.

Біз қабырғаларға жақындаймыз

Қашықтық жебелер үшін қол жетімді,

Бұл жерде қатыгез, жабайы әдет-ғұрыптардың баспанасы,

Қарғыс атқан тирандардың лас мекені!

Шайқас... Бір Құдай,

Кімге дұға етсек, ол қарсы болады, бірақ біз иман келтіреміз

Бірақ біздің қаһарымыз қасиетті болуы керек екенін біле отырып -

Қасиетті қаһар әрбір сарбаздың қылышынан ұшады!

Алғашқы құрбандар отты жебенің салмағын алды,

Балқыған шайырдың жұтатын толқындары өлім деп аталады

Жүзі тартылып, келесі соққыда бір батыл өлтірілді.

«Менің адал жебелерім, біз көреміз - кімнің жебесі дәлірек,

Кімнің қалқандары мықты, кімнің есебі дәлірек?

«Бұл дау шешіледі!»

Ыстық болат қоңырау

Ол барлық заманда тулардың құлауын алдын ала жазған...

Найза тесілген дулығалар, ессіз жабайы айқайлар,

Жылқылар рыцарларсыз жүгіреді, шыбықтар сауыттарды тесіп,

Таныс айқай - ағайындылардың бірі соңына дейін өмір сүрмеді.

Ол ерлікпен құлады, бірақ жауы ата-бабаға жіберілді...

Олардың сенім нышандары қалқандарда, бірақ олардың көздерінде үмітсіздік,

Қорқыныш күш көздерін басып алды, олардың соғыстары құлады,

Құстарды тамақтандыру үшін.

«Қадам алға!»

Барған сайын жек көретін тұлғалар азайып барады, бізде бос орын таусылады,

Ұрыста – таза,

Ал кек қаһары таразы басын біздің жаққа қарай қисайтады.

Мен аспандағы қорғаныс тынысын естимін,

Бұлттарда қарғалар айналып жүр...