Сестра - Хамиль, Каста, Влади

А я гадал весь день, к чему рвались крючки

К чему дыра в садке — дома я понял-таки

У дощатой стены ночь на корточках сидя

Были слепы глаза, а теперь они видят

Как дороги эти бёдра, что сплели паутину

Узорами, в ней дрожащие выдохи стынут

И вторят им вереницы ударов сердца:

«Смотри, стерва, что ты порвала бегством!»

Молчит камыш, над степью черный купол

Еще минута, моток верёвки стукнул глухо

О брюхо лодки, в уключины уселись вёсла туго

Пора за блудной туда, где пьяно и людно

Продираясь сквозь пляски, визгливые свары

Круги хороводов, орущих в пьяном угаре

Через звериный разгул хмельного крика и смрада

Сквозь людскую толпу — дурное дикое стадо

«Блесни на миг среди душ тлелых!

Ведь ты всегда в этом костре ярче всех горела!

Хотя бы, голос твой, взмах руки, колени!»

В ответ мелькают блики, силуэты, тени

Впопыхах с хрипом дыхания

С пленной на руках, с ее бранью пьяной

С ее локтями, связанными за коленом

Узами и горьким пленом

Вниз бегом до берега, где река

Могла бы их оберегать наверняка

От упрёка прохожих на пути

Громко встревоженных воплями: «Отпусти!»

Вот он отчалил, она бьётся отчаянно

О борта лодки плечами

Изо рта в порыве рвотного рычания

Клонит голову над гладью, жалея нового платья

Пришла в себя, улеглось

И давай опять: «Оставь меня, брось!

В городе дамы нарядные лезут в толпу сплошную,

А ты всё — ну их, вцепился в сестру родную

Там румянами одна аж сияет вся!

Ну зачем ты со мной нянчишься, с пьяницей?

Уже бы задушил, утопил — без разницы

В этой глуши мне среди людей нравится»

Заметила его глаза залитые потом

Услышала свою речь пьяную с икотой

Потом сонно сипло «Барыню» затянула

Смолкла, сникла, на полуслове уснула

И он был рад себя всего тратить ради того

Чтоб любоваться ею в нарядном платье

С детства знакомой, скоро с дрожью

Истомной тесно лягут рядом, дома

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Из глуши к большим огням города

Веселье сюда так и тянет волоком

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Прячь меня, словно петлю за воротом

От тех рук, что уведут в родное логово

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Из глуши к большим огням города

Веселье сюда так и тянет волоком

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Прячь меня, словно петлю за воротом

От тех рук, что уведут в родное логово

Ал мен күні бойы ілгектер не үшін жыртылды деп ойладым

Неліктен бақшадағы тесік - мен үйде түсіндім

Тақта қабырғасында түн қаңырап жатыр

Көздер соқыр еді, бірақ қазір көреді

Тор тоқыған мына жамбастар қандай қымбат

Өрнектер, ондағы дірілдеген дем шығару қатып қалады

Ал жүрек соғуларының жіптері оларды қайталайды:

«Қарағым, қаншық, рейсіңді бұздың!

Үнсіз қамыс, даланың қара күмбезінің үстінде

Тағы бір минуттан кейін арқанның орамы қатты соқты

Қайықтың қарнында ескектер ескектерге мықтап отырды

Ішімдік ішіп, толып жатқан жердегі ысыраптың уақыты

Билермен, шытырман айтыстармен жол саламыз

Дөңгелек билердің шеңберлері мас күйінде айқайлайды

Мас айқай мен сасық иістің хайуандық ермегі арқылы

Көпшілік арқылы – жаман жабайы табын

«Бір сәт жалындап тұрған жандардың арасында жарқыра!

Өйткені, сіз осы отта әрқашан ең жарқын болдыңыз!

Тым болмаса, дауысың, қолыңды бұлға, тізе!»

Рефлексиялар, силуэттер, көлеңкелер жауап ретінде жыпылықтайды

Тыныс алумен асығыс

Қолында тұтқынмен, мас болып ұрысқанмен

Тізесінің артына шынтақ байланған

Байланыстар және ащы тұтқындық

Өзен жатқан жағаға қарай жүгіріңіз

Мен оларды міндетті түрде қорғай аламын

Жолда өтіп бара жатқан адамдардың сөгісінен

«Жібер!» деген айқайдан қатты үрейленді.

Міне, ол жолға шықты, ол қатты ұрады

Иықтары бар қайықтың бүйірлерінде

Ауыз қуысынан құсу ұстамасы

Жаңа көйлекке өкініп, басын еңкейтеді

Өзіме келдім, тынышталдым

Тағы да келіңіз: «Мені тастаңыз, мені тастаңыз!

Қалада талғампаз ханымдар қалың тобырға көтеріледі,

Ал сіз бәріңіз - жарайды, өз қарындасыңызға жабысып қалдыңыз

Онда бір қызғылт түсті жарқырайды!

Жарайды, неге маған бала күтесің, маскүнем?

Мен тұншықтырар едім, суға батар едім – бәрібір

Осы шөл далада маған адамдар арасындағы адамдар ұнайды »

Мен оның көздерінің терге толы екенін байқадым

Мен ықыласымнан мас болып сөйлегенімді естідім

Сосын ұйқылы-қырлы қырылдап «Ханым» сүйрей жөнелді

Ол үнсіз қалды, әлсірейді, сөйлемнің ортасында ұйықтап қалды

Және ол үшін бәрін жұмсауға қуанышты болды

Оған ақылды көйлекпен таңдану үшін

Бала кезден таныс, көп ұзамай қалтырап

Жалқау сіздің қасыңызда, үйде болады

Саңырау үнсіздік әлі бассейн

Күн күркіреген бұлттың сұлулығынан соқыр

Шөл даладан қаланың үлкен шамдарына дейін

Көңілді осында тартады

Саңырау үнсіздік әлі бассейн

Күн күркіреген бұлттың сұлулығынан соқыр

Мені жағаның артына ілмектей жасырыңыз

Туған ұяңа апаратын сол қолдардан

Саңырау үнсіздік әлі бассейн

Күн күркіреген бұлттың сұлулығынан соқыр

Шөл даладан қаланың үлкен шамдарына дейін

Көңілді осында тартады

Саңырау үнсіздік әлі бассейн

Күн күркіреген бұлттың сұлулығынан соқыр

Мені жағаның артына ілмектей жасырыңыз

Туған ұяңа апаратын сол қолдардан