Сказка - Каста, Шым

В сером королевстве, во мраке и холоде,

В надменном, с бледными цветами городе,

Погрязшем навеки в болезнях и голоде,

Дрожащем свете молнии, ночного грома грохоте.

В пустой дворцовой комнате душно от копоти.

Юный принц грустит, блестит слеза на вороте,

Шевелятся губы, и дело не в совести,

А в подлости мира, свет свеч танцует в тусклом золоте.

Что слышно в его шепоте — крик безысходности,

Безнадёжность, как у летящего к пропасти.

Причина тому таится в голосе,

Зополневшем голову голосе, отцовском голосе:

Нет Солнца в небе без облаков,

«Нет на свете принцесс — это сказки для дураков!

И уж поверь мне — нет Бога,

Сын, поверь мне — нет Бога.»

И он верил.

И вот однажды ночью, что темнее сажи,

Он тихо вышел из замка мимо спящей стражи,

Нарушив запрет, что дал король отец,

Но это уже не важно, всему приходит конец.

Он шёл по мокрым улицам прочь из города,

По жухлой траве, мёртвой без Солнца, от голода.

По лесу, что черней крыла чёрного ворона

Сквозь густую чащу, полную ночных шорохов.

То ли сон наяву-всё закружилось вокруг,

То ли яви во сне-всё ожило вдруг,

И как глухой туман заполнил тьму,

Знакомый с детства голос, отцовский голос:

Нет Солнца в небе без облаков.

«Нет на свете принцесс — это сказки для дураков!

И уж поверь мне — нет Бога,

Сын, поверь мне — нет Бога.»

И он уснул.

И вот на утро, под сенью старого дуба,

Он проснулся от незнакомого звука,

От чудного пения птиц, встречавших Солнце

И вдалеке на холме увидел незнакомца.

Он подошёл к нему ближе — и что он видит?

Там внизу за холмом, на солнечной равнине

С цветами в руках, с венками в русых волосах,

Гуляют девушки на зелёных лугах.

«Скажи мне, путнику, старец, разве так бывает,

Что тёмный тучи на небе Солнца не скрывают?

И кто эти девы, что в лугах гуляют,

Такие светлые, что сердце замирает, тает?»

«Ну разве ты не видишь или глазам не веришь,

Что нет ни облака, ни тучи на ясном небе,

А эти девы, что цветы вплетают в косы

Все принцессы» — так, старик ответил на вопросы.

«Послушай, милый старец, пожалуйста, ответь мне:

Ведь если вправду всё это есть на белом свете,

То есть и Бог где-то?»

Старик пригладил бороду,

Улыбнулся:"Я и есть Бог."

И принц вернулся:

«Отец, я видел Солнце в небе без облаков,

Я видел принцесс, таких красивых, что не хватит слов.

Отец, ты знаешь, я видел Бога

Отец, я говорил с Богом.»

Но король ответил:

«Нет Солнца в небе без облаков,

Нет на свете принцесс — это сказки для дураков.

И уж поверь мне — нет Бога,

Сын, запомни — нет Бога, нет Бога!»

«Отец, ну как же, я видел всё своими глазами,

Так же как вижу тебя, я мог коснуться руками,

Той листвы, что растёт под ясным небом,

Старца-Бога, принцесс, красивых, светлых.»

«Скажи мне, сын, гладил ли бороду старец?»

Принц задумался, припомнил и ответил:"Гладил"

И красным злобным рубином блеснула корона,

И смеялся король с высокого трона.

«Это жест кудесника, он надул тебя,

Ты не попал бы впросак, если б слушал меня.»

Но эти слова летели принцу вдогонку,

А в голове звучал голос, громко, звонко:

Нет Солнца в небе без облаков.

«Нет на свете принцесс — это сказки для дураков!

И уж поверь мне — нет Бога,

Сын, поверь мне — нет Бога.»

И вот он на лугу снова,

«Послушай, старец, меня ты больше не обманешь,

Отец мой сказал кто ты, ты сам знаешь,

Что нет на свете Солнца в небе без облаков,

Нет на свете принцесс и не бывает Богов.»

Ты всего лишь кудесник, и всё, что есть вокруг —

Обман или магия — дело твоих рук."

А в ясном небе резвились птицы бодро

И ответил старик, так по-отечески, добро:

«Сынок, зря ты так, ведь обманул не я тебя,

Ты сам пришёл — значит это судьба.»

Знай, что Солнце в твоём городе ярко светит

И там полно принцесс, ещё красивей, чем эти."

Но отец твой король наслал чары на сына

И ты не видишь их, смотришь мимо."

Тут горечь обиды сдавила принцу грудь,

Он попрощался, пустился в обратный путь.

«Папа, выходит, не король ты,

А всего лишь кудесник.

Это правда?

Только ответь мне честно.»

Отец отвел взгляд в сторону,

Склонил голову и промолчал,

В ответ погладив бороду.

«Папа, значит тот, на лугу, Бог, а не лгун,

Такой же кудесник и он тебя обманул!

И что же останется, когда развеятся чары?»

«А ничего не останется." — Отец отвечает.

«Но я не хочу так жить, среди обмана и лжи.

Я хочу умереть, убить меня прикажи!»

И входит смерть, и задрожал принц от страха.

Смерть уже тащит принца на плаху.

И тут вспомнил он,

Как прекрасный сон, тот зеленый луг

И все, что видел на нем,

И крикнул: «СТОЙ!

Я умереть не могу.»

«Пусть все будет, как есть.»

«Уж как-нибудь проживу.»

И отступила смерть враз, покинув дворец.

И крепко обнял впервые сына отец,

И тихо, добро сказал: «Сынок, знаешь,

Ты тоже вот вот кудесником станешь!»

Сұр патшалықта, қараңғылық пен суықта,

Ақшыл гүлдері бар менмен қалада,

Мәңгілік ауру мен аштықта,

Найзағайдың дірілдеген жарығы, түн күркіреуі.

Бос сарай бөлмесі күйеге толып жатыр.

Жас ханзада мұңды, жағасында жас жарқырайды,

Еріндер қозғалады, бұл ар-ождан мәселесі емес,

Дүниенің азғында шырақ жарығы күңгірт алтын билейді.

Оның сыбырында естілетіні - үмітсіздік айқайы,

Үмітсіздік, тұңғиыққа ұшып бара жатқандай.

Мұның себебі дауыста жатыр

Басын толтырған дауыспен әке дауысы:

Аспанда бұлтсыз күн жоқ,

«Әлемде ханшайымдар жоқ - бұл ақымақтарға арналған ертегілер!

Маған сеніңіз - Құдай жоқ,

Балам, сен маған Құдай жоқ».

Және сенді.

Сосын күйеден де қараңғы бір түн,

Ол ұйықтап жатқан күзетшілердің жанынан тыныш сарайдан шығып кетті,

Патшаның әкеге берген тыйымын бұзып,

Бірақ бұл енді маңызды емес, бәрі аяқталады.

Ол қаладан алыс ылғалды көшелермен жүрді,

Құрғаған шөпте, Күнсіз өлген, аштықтан.

Қара қарғаның қанатынан да қара орман арқылы

Түнгі сыбдырға толы қалың бұта арқылы.

Не оянған түс, бәрі айналып кетті,

Түсінде өмірге келіңіз, бәрі кенеттен өмірге келді,

Қараңғылықты тұман толтырғандай,

Бала кезден таныс дауыс, әке үні:

Аспанда бұлтсыз күн жоқ.

«Әлемде ханшайымдар жоқ - бұл ақымақтарға арналған ертегілер!

Маған сеніңіз - Құдай жоқ,

Балам, сен маған Құдай жоқ».

Ал ол ұйықтап қалды.

Таңертең ескі еменнің шатырының астында,

Ол бейтаныс дыбыстан оянды,

Күнді қарсы алған құстардың ғажайып сайрауынан

Алыстан бір төбеде бейтаныс адамды көрдім.

Ол оған жақындады - және ол не көрді?

Төбенің арғы жағында, күн шуақты жазықта

Қолында гүлдермен, аққұбалардағы шоқтармен,

Қыздар жасыл шалғында жүреді.

«Айтшы, саяхатшы, қария, бұл шынымен де болды ма?

Күн аспанындағы қара бұлттар нені жасырмайды?

Шалғында жүрген мына қыздар кімдер?

Жүрек тоқтайтындай жарқырап, ериді ме?

«Ал, сен көрмейсің бе, сенбейсің бе?

Ашық аспанда бұлт та, бұлт та жоқ екенін,

Ал мынау қыздар өріп гүл өреді

Барлық ханшайымдар» - деп қария сұрақтарға осылай жауап берді.

«Тыңдаңыз, құрметті қария, маған жауап беріңіз:

Өйткені, егер мұның бәрі дүниеде болса,

Бұл Құдайдың бір жерде екенін білдіре ме?»

Қария сақалын сипап,

Ол күлді: «Мен Құдаймын».

Ал ханзада қайтып келіп:

«Әке, мен бұлтсыз аспандағы Күнді көрдім,

Мен ханшайымдарды көрдім, соншалықты әдемі, сөз жетпейді.

Әке, сіз білесіз бе, мен Құдайды көрдім

Әке, мен Құдаймен сөйлестім».

Бірақ патша былай деп жауап берді:

«Аспанда бұлтсыз күн жоқ,

Әлемде ханшайымдар жоқ - бұл ақымақтарға арналған ертегілер.

Маған сеніңіз - Құдай жоқ,

Балам, есіңде сақта – Құдай жоқ, Құдай жоқ!»

«Әке, мен бәрін өз көзіммен көрдім,

Мен сені көргендей, мен қолыммен ұстай аламын,

Ашық аспан астында өскен жапырақ,

Аға Құдай, ханшайымдар, әдемі, жарқын.

— Айтшы, балам, қарт сақалын сипады ма?

Ханзада ойланып, есіне түсіп: «Мен сипадым» деп жауап берді.

Ал тәж қызыл зұлым рубинмен жарқ етті,

Ал патша биік тақтан күлді.

«Бұл сиқыршының қимылы, ол сені алдады,

Мені тыңдасаң, қиналмас едің».

Бірақ бұл сөздер ханзаданың артынан ұшып кетті,

Менің басымда қатты, қатты дауыс естілді:

Аспанда бұлтсыз күн жоқ.

«Әлемде ханшайымдар жоқ - бұл ақымақтарға арналған ертегілер!

Маған сеніңіз - Құдай жоқ,

Балам, сен маған Құдай жоқ».

Міне, ол тағы да шалғында,

«Тыңда, ақсақал, сен енді мені алдамайсың,

Әкем сенің кім екеніңді өзің білесің деді

Аспанда бұлтсыз Күн жоқ,

Дүниеде ханшайымдар да, құдайлар да жоқ.

Сіз жай ғана сиқыршысыз және айналадағының бәрі -

Алдау немесе сиқыр - бұл сенің қолыңның ісі».

Ал ашық аспанда құстар көңілді қыдырды

Қария әкелік, мейірімділікпен жауап берді:

«Балам, сен бекерсің, өйткені мен сені алдамадым,

Сіз өзіңіз келдіңіз - бұл тағдыр дегенді білдіреді».

Сенің қалаңда Күн нұрын төгетінін біл

Бұл ханшайымдарға толы, тіпті олардан да әдемі».

Бірақ сенің әкең патша баласына сиқыр салды

Ал сен оларды көрмейсің, өткенге қарайсың».

Сонда реніштің ащысы ханзаданың кеудесін қысып,

Қоштасып, қайтар жолға шықты.

«Әке, сіз патша емессіз,

Және жай ғана сиқыршы.

Бұл шындық?

Тек маған шын жауап беріңіз».

Әкесі басқа жаққа қарады

Ол басын иіп, үндемеді:

Жауап ретінде сақалын сипады.

«Әке, бұл шалғындағы Құдайды білдіреді, өтірікші емес,

Сондай сиқыршы және ол сені алдады!

Ал заклинание бұзылғанда не қалады?

«Ал ештеңе қалмайды», - деп жауап береді Әке.

«Бірақ мен бұлай өтірік пен өтірік арасында өмір сүргім келмейді.

Менің өлгім келеді, маған өлтіруді бұйыр!

Ал өлім кіреді, ханзада қорқыныштан дірілдеп кетті.

Өлім қазірдің өзінде ханзаданы қоршауға сүйреп апарады.

Сосын есіне түсті

Әдемі армандай сол жасыл шалғын

Оның үстіне мен көргендердің бәрі

Және ол: «ТОҚТА!

Мен өле алмаймын».

«Бәрі бұрынғыдай болсын».

«Мен қалай да өмір сүремін».

Ал өлім бірден шегініп, сарайды тастап кетті.

Әкесі алғаш рет ұлын қатты құшақтап,

Үнсіз, мейірімділікпен: «Балам, сен білесің,

Сен де сиқыршы болайын деп тұрсың ғой!» – депті.