Eltern - Hannes Wader

Die Sonne geht unter und legt noch einmal

Ein leichtes Rouge auf das sterbende Tal

Überschminkt alle Narben, der flüchtige Schein

Vergangener Armut stellt sich wieder ein

Ich weiß noch, der Himmel war meistens bedeckt

Und die Wälder getränkt von langem, schwerem Regen

Und unter uralten Eichen versteckt

Herrschten auf stolzen Höfen einsam, abgelegen

Bauerngeschlechter, hochfahrend, hart

Auch ich habe noch manche Eigenart

Beibehalten aus jener Zeit und sei es nur meine Langsamkeit

Auch ich stamme aus einem alten Geschlecht

Von Leibeigenen, noch mein Vater war Knecht

Ein Rebell ohne Bildung und ohne Glück

Das gönnte ihm kaum mehr als täglich ein Stück

Faden Brot ist gewürzt nur mit seinem Schweiß

All seine verbissene Mühe, sie blieb vergebens

Doch gaben ihm als Belohnung und Preis

Am Ende seines kurzen schweren Lebens

Zwei hässliche Engel am Grab das Geleit

Die Schwestern Ohnmacht und Bitterkeit

Geerbt habe ich nur seine lange Wut, vielleicht auch ein wenig von seinem Mut

Es heißt, Arbeit schändet nicht;

sie tut es doch

So stand meine Mutter, ich sehe sie noch

In der Hochsommerhitze gebückt auf dem Feld

Von Sorgen und schwerer Arbeit entstellt

Ich hätte sie später gar reich beschenkt

So wie ein Pirat, der von See zurückgekommen

Seine Mutter mit Gold und Brillanten behängt

Nur hat sie von mir nie etwas angenommen

Sie konnte nur geben, ihr Leben lang

Nicht nur all die Lieder, die sie für mich sang

Auch die, die ich selber schrieb, denke ich mir

Und noch schreiben werde — verdanke ich ihr

Күн батып, қайтадан жатыр

Өліп бара жатқан алқапта жеңіл қызару

Барлық тыртықтарды, өткінші көріністі жасайды

Бұрынғы кедейлік қайтадан басталады

Аспан бұлтты болатыны есімде

Ал орман ұзақ, қатты жаңбырға малынған

Және ежелгі емендердің астында жасырылған

Жалғыз басқарылды, мақтаншақ фермаларда оңаша болды

Шаруалар отбасы, тәкаппар, қатал

Менің де кейбір ерекшеліктерім әлі де бар

Сол кезден сақталды, баяулығым болса

Мен де ежелгі нәсілденмін

Крепостниктерден, менің әкем де қызметші болған

Білімі де, жолы да жоқ бүлікші

Бұл оған күніне бір кесектен көп нәрсе берді

Жіп нан тек терімен дәмделеді

Оның барлық талпынысы нәтижесіз болды

Сонда да оған сыйлық пен сыйлық берді

Қысқа, қиын өмірінің соңында

Қабір басында екі шіркін періште бірге жүреді

Апалы-сіңлілер әлсіздік пен ашуланшақтық

Мен оның ұзақ ашуын ғана мұра еттім, мүмкін оның батылдығы да болар

«Еңбек арамдық жасамайды» дейді.

ол

Анам осылай тұрды, әлі көз алдымда

Жаздың аптап ыстығында далада еңкейген

Мазасыздық пен ауыр жұмыстың кесірінен

Мен оған кейінірек бай сыйлықтар берер едім

Теңізден қайтып келген қарақшы сияқты

Анасы алтын мен гауһар тастармен ілінді

Бірақ ол менен ешқашан ештеңе қабылдамады

Ол тек бүкіл өмірін бере алды

Оның маған арнап айтқан барлық әндері ғана емес

Өзім жазғандарым да, өзімше ойлаймын

Мен әлі де жаза беремін - мен оған қарыздармын