So was gibt es noch - Hannes Wader

Das ist doch ewig lange her,

ist vergessen, das war mal,

das gibt’s heut nicht mehr.

So sollte man meinen und doch:

So was gibt es noch.

So was gibt es noch.

Erstes Schuljahr: vierzig Mark im Monat.

Tagesablauf wie folgt: morgens um sieben zum Bus.

Brote, Henkelmann in der Aktentasche und Ermahnungen:

«Ernst des Lebens — Lehrjahre sind keine …» und so weiter.

Dann in der Firma

Pampelmusen, Teebeutel, Joghurt einkaufen für die Kollegen zum Frühstück.

Dann Ware auspacken, ins Lager einräumen, Etiketten kleben, dann Glühbiernen

auswechseln — Mittagspause.

Dann in den Schaufenstern Schuhe, Glasplatten

abstauben, dann in den Keller, Arbeitsstiefel fetten.

Neunzehn Uhr — Feierabend.

Das ist doch ewig lange her …

Zweites Lehrjahr, 60 Mark im Monat, Tagesablauf genau wie im ersten.

Nur alle vierzehn Tage Nachtarbeit.

Dafür durften wir abends warm essen,

auf Geschäftskosten.

Ich bekam das erste Steak meines Lebens mit vierzehn.

Einmal setzte sich der Chef zu uns und bestellte sich ein Mettbrötchen und

erzählte, wie er angefangen hat mit einem Bauchladen, Schürsenkel.

Durch Fleiß und Sparsamkeit heute Besitzer einer Ladenkette, Präsident des

deutschen Schuheinzelhandels.

Mein erstes Steak — ich hb es wieder ausgekotzt.

Das ist doch ewig lange her …

Drittes Lehrjahr, 80 Mark im Monat, Tagesablauf wie gehabt.

Hinzu kam das

Bedienen der Kunden in Stoßzeiten, dann die Verwaltung des Gummistiefellagers,

Aufblasen von Reklameluftballons und wachsender Unmut unter uns Lehrlingen.

Gewerkschaften kannten wir nicht, aber trotzdem wurde ein Sprecher gewählt,

und das ist in so einem Fall immer der Naivste oder Mutigste.

Ich war beides,

also sprach ich.

Ergebnis: Ich bekam das Filzpantoffellager noch hinzu,

durfte am Betriebsausflug nicht teilnehmen, und die Kollegen schnitten mich.

Das ist doch ewig lange her …

Ende der Lehrzeit: was hatte ich eigentlich gelernt — so gut wie gar nichts.

Dann die Prüfung, alle wussten, ich würde durchfallen, aber ich bestand.

Freisprechung mit allem Drum und Dran, Streichquartett, Reden,

Kaufmannsgehilfenbrief, Glückwünsche.

Nur die Geschäftsleitung war sauer.

Und warum?

Sie hätte mich gern durchfallen sehen, um mich als billige

Arbeitskraft noch ein Jahr länger behalten zu können.

Nun, drei weitere Jahre

habe ich das noch mitgemacht, bevor ich mich traute zu sagen: Das ist nicht

mein Leben.

Das ist doch ewig lange her …

Бұл көп уақыт бұрын

ұмытылды, бұл бір кездері болды

бұл енді жоқ.

Адам солай ойлауы керек, бірақ:

Сонымен, тағы не бар.

Сонымен, тағы не бар.

Бірінші оқу жылы: айына қырық балл.

Күнделікті тәртіп келесідей: автобусқа таңғы жетіде.

Нан, портфельдегі Хенкельман және ескертулер:

«Өмірдің ауырлығы — шәкірттік жылдар емес...» және т.б.

Содан кейін компанияда

Әріптестеріме таңғы асқа грейпфрут, шай пакеттері, йогурт сатып алу.

Содан кейін тауарларды орауыштан шығарыңыз, оларды қоймаға салыңыз, этикеткаларды, содан кейін глинтлиновина сыраларын жабыстырыңыз

ауыстыру — түскі үзіліс.

Содан кейін витриналарда аяқ киім, шыны табақтар

шаңды сүртіңіз, содан кейін жертөлеге, жұмыс етігін майлаңыз.

21:00 — жабылу уақыты.

Бұл баяғыда...

Оқудың екінші жылы, айына 60 балл, бірінші жылдағыдай күнделікті жұмыс.

Түнгі жұмыс тек он бес апта сайын.

Бізге кешке жылы тамақтануға рұқсат етілді,

бизнес есебінен.

Мен өмірімде бірінші стейкті он төрт жасымда алдым.

Бірде бастық бізбен бірге отырып, ет орамасына тапсырыс берді

сатушы науаны, аяқ киім бауын қалай бастағанын айтып берді.

Еңбекқорлық пен үнемділіктің арқасында бүгінде дүкендер желісінің иесі, президенті

Неміс аяқ киім сатушысы.

Менің бірінші стейк - мен оны қайтадан лақтырып жібердім.

Бұл баяғыда...

Шәкірттің үшінші жылы, айына 80 балл, әдеттегідей күнделікті жұмыс.

Оған қосылды

Ең жоғары уақытта тұтынушыларға қызмет көрсету, содан кейін резеңке етік қоймасын басқару,

Жарнамалық шарларды үрлеп, арамызда реніш өсуде.

Біз кәсіподақтарды білмедік, бірақ бәрібір баспасөз хатшысы сайланды

және мұндай жағдайда бұл әрқашан ең аңғал немесе ең батыл.

Мен екеуі де болдым

солай сөйледім

Нәтиже: мен киізден жасалған тәпішке лагерін де алдым,

Компанияның саяхатына қатысуға рұқсат етілмеді, ал әріптестерім мені кесіп тастады.

Бұл баяғыда...

Шәкірттік кезеңнің соңы: мен нені білдім — мүлде дерлік.

Содан емтихан, бәрі менің үлгермейтінімді білді, бірақ мен өттім.

Барлық әшекейлермен, ішекті квартетпен, сөз сөйлеулермен ақтау,

Саудагер көмекшісі хат, құттықтаймын.

Тек басшылық ашуланды.

Неліктен?

Ол менің сәтсіздікке ұшырағанымды, арзан адам ретінде көргісі келетін еді

жұмыс күшін тағы бір жыл ұстай алу.

Ал, тағы үш жыл

Мен: «Бұлай емес» деп айтудан бұрын мен онымен өттім

менің өмірім.

Бұл баяғыда...