Genug ist nicht genug - Hannes Wader, Konstantin Wecker

Daß der Himmel heute so hoch steht,

kann doch wirklich kein Versehen sein.

Und es ist bestimmt kein Zufall, daß die Lichter sich vom Dunst befrein.

Ich sitz regungslos am Fenster,

ein paar Marktfraun fangen sich ein Lächeln ein.

Irgendwo da draußen pulst es,

und ich hab es satt, ein Abziehbild zu sein.

Nichts wie runter auf die Straße,

und dann renn ich jungen Hunden hinterher.

An den Häusern klebt der Sommer,

und die U-Bahnschächte atmen schwer.

Dieser Stadt schwillt schon der Bauch,

und ich bin zum großen Knall bereit.

Auf den Dächern hockt ein satter Gott

und predigt von Genügsamkeit:

Genug ist nicht genug,

ich laß mich nicht belügen.

Schon Schweigen ist Betrug,

genug kann nie genügen.

Viel zu lange rumgesessen,

überm Boden dampft bereits das Licht.

Jetzt muß endlich was passieren,

weil sonst irgendwas in mir zerbricht.

Dieser Kitzel auf der Zunge,

selbst das Abflußwasser schmeckt nach Wein.

Noch mal kurz den Mund geleckt,

und dann tauch ich ins Gewühl hinein.

Komm, wir brechen morgen aus,

und dann stellen wir uns gegen den Wind.

Nur die Götter gehn zugrunde,

wenn wir endlich gottlos sind.

Auf den ersten Rängen preist man

dienstbeflissen und wie immer die Moral.

Doch mein Ego ist mir heilig,

und ihr Wohlergehen ist mir sehr egal.

Genug ist nicht genug,

ich laß mich nicht belügen.

Schon Schweigen ist Bertrug,

genug kann nie genügen.

Бүгінгі аспан соншалықты биік

бұл шынымен апат болуы мүмкін емес.

Шамдардың тұманнан босап шығуы кездейсоқ емес.

Терезеде қимылсыз отырмын,

бірнеше базарлық әйелдер күлімсіреді.

Бір жерде ол импульс береді

ал мен жапсырма болудан шаршадым.

Көшеге барайық

сосын жас иттердің артынан жүгіремін.

Жаз үйлерге жабысады,

және метро шахталары қатты тыныс алуда.

Бұл қаланың іші ісіп үлгерді

және мен үлкен жарылысқа дайынмын.

Тойған құдай төбелерде шұбырады

және үнемділікті уағыздайды:

жеткілікті емес

Мен алданбаймын.

Тіпті үндемеу – алдау

жеткілікті ешқашан жеткіліксіз.

тым ұзақ отырды

жарық қазірдің өзінде жер үстінде буланып тұр.

Енді бір нәрсе болуы керек

өйткені әйтпесе менің ішімде бір нәрсе бұзылады.

Тілдегі қытық

тіпті ағызатын су шараптың дәмін татады.

қайтадан аузын жалады,

сосын мен көпшіліктің арасына түсемін.

Жүріңдер, ертең шығайық

сосын желге қарсы тұрамыз.

Тек құдайлар өледі

біз ақыры құдайсыз болған кезде.

Бірінші қатарда мақтайды

еңбекқор және, әдеттегідей, моральдық.

Бірақ мен үшін эго қасиетті

мен олардың әл-ауқатына өте аз көңіл бөлемін.

жеткілікті емес

Мен алданбаймын.

Тіпті үндемеу – алдау,

жеткілікті ешқашан жеткіліксіз.