Am Fluss - Hannes Wader

Es wird Abend, siehst du auch die alten Weiden dort am Fluss?

Komm, in ihrem Schatten kühlst du deinen müden Fuß

Wie die Weiden ihre Zweige, sieh, wie dicht sie sind und schwer

Für die Nacht sind wir geborgen

Unsre Ängste vor dem Morgen

Trägt der Strom bis in das Meer

Und es kämmt ein sanfter Wind das grüne Haar der Trauerweiden

Hörst du auch die Stimme, dieses Raunen überm Fluss?

Lauschen will ich, nur nicht fragen: Was wird aus uns beiden?

Weil ich weiß, dass ich mich vor der Antwort fürchten muss

Diese Glut am Horizont, und die Luft, die brandig riecht

Trüber Dunst vom ander’n Ufer, der zu uns herüberkriecht

Lass uns ruhig warten, später, wenn der Wind sich dreht

Wirst du, so wie ich, erkennen

Dass nur Stoppelfelder brennen

Und nur die Sonne untergeht

Und es kämmt ein sanfter Wind das grüne Haar der Trauerweiden

Hörst du auch die Stimme, dieses Raunen überm Fluss?

Lauschen will ich, nur nicht fragen: Was wird aus uns beiden?

Weil ich weiß, dass ich mich vor der Antwort fürchten muss

Nahes Rufen, Hundebellen, und jetzt fällt ein Schuss —

Mein Knie, es schmerzt, es fallen rote Tropfen in den Fluss

Nein, noch fließt kein Blut, der Krampf löst sich in meinem Bein

In den Ufersand geflossen

Ungeschickt von mir vergossen

Ist nur der Rest von unserm Wein

Und es kämmt ein sanfter Wind das grüne Haar der Trauerweiden

Hörst du auch die Stimme, dieses Raunen überm Fluss?

Lauschen will ich, nur nicht fragen: Was wird aus uns beiden?

Weil ich weiß, dass ich mich vor der Antwort fürchten muss

Kennst du das Lied von jenem Weisen, der am Wasser saß

Nach Jahr und Tag die Namen seiner Feinde fast vergaß

Und sie am Ende tot im Strom vorübertreiben sah?

Aber nein, wir sind nicht weise

Unsre Feinde — sprich jetzt leise!

-

Leben, und sie sind ganz nah!

Und es kämmt ein sanfter Wind das grüne Haar der Trauerweiden

Hörst du auch die Stimme, dieses Raunen überm Fluss?

Lauschen will ich, nur nicht fragen: Was wird aus uns beiden?

Weil ich weiß, dass ich mich vor der Antwort fürchten muss

Кеш батты, өзен жағасындағы кәрі талдарды көріп тұрсың ба?

Кел, оның көлеңкесінде шаршаған аяғыңды суыт

Бұтақтары талдар сияқты, олардың қаншалықты тығыз және ауыр екенін қараңыз

Біз түнде қауіпсізбіз

Біздің ертеңгі қорқынышымыз

Ағыс теңізге дейін барады

Ал, жылаған талдардың жасыл шашын жайлап соғады

Өзен үстіндегі күбірлеген дауысты сен де естисің бе?

Тыңдағым келеді, тек сұрама: Екеуміз не боламыз?

Өйткені мен жауаптан қорқу керектігін білемін

Бұл көкжиекте жарқырап, от иісі аңқып тұрған ауа

Арғы жағадан бізге қарай жылжыған бұлтты тұман

Тыныш күтейік, кейін жел ауысқанда

Сіз де мен сияқты танисыз

Тек сабан алқаптары өртенеді

Ал күн ғана батады

Ал, жылаған талдардың жасыл шашын жайлап соғады

Өзен үстіндегі күбірлеген дауысты сен де естисің бе?

Тыңдағым келеді, тек сұрама: Екеуміз не боламыз?

Өйткені мен жауаптан қорқу керектігін білемін

Жабық қоңыраулар, иттер үреді, енді оқ атылды —

Тізем, ауырады, қызыл тамшылар өзенге түседі

Жоқ, әлі қан жоқ, аяғымдағы толғақ басылып жатыр

Жағалау құмына ағып кетті

Менен ыңғайсызданып

Бұл шараптың қалған бөлігі ғана

Ал, жылаған талдардың жасыл шашын жайлап соғады

Өзен үстіндегі күбірлеген дауысты сен де естисің бе?

Тыңдағым келеді, тек сұрама: Екеуміз не боламыз?

Өйткені мен жауаптан қорқу керектігін білемін

Судың жағасында отырған дананың әнін білесің бе

Жыл өткен сайын жауларының атын ұмыта жаздады

Оның соңында ағында өлі қалқып бара жатқанын көрдіңіз бе?

Бірақ жоқ, біз дана емеспіз

Біздің жауларымыз - қазір жұмсақ сөйлеңіз!

-

өмір сүреді және олар өте жақын!

Ал, жылаған талдардың жасыл шашын жайлап соғады

Өзен үстіндегі күбірлеген дауысты сен де естисің бе?

Тыңдағым келеді, тек сұрама: Екеуміз не боламыз?

Өйткені мен жауаптан қорқу керектігін білемін