Янки Дотсон - Гарик Сукачёв, Неприкасаемые

Он всегда косолапил, когда ходил,

И как-то странно поводил плечом.

У него было невнятное лицо,

С таким лицом хорошо быть палачом.

Лицо его было как сморщенное яблоко,

Забытое червями в первом снегу.

И сколько не силюсь, но цвет его глаз

Я почему-то вспомнить никак не могу.

Лет 15 назад у него был плащ,

Такой, из болоньи, рублей за 30.

Их продавали на каждом углу.

Их слали за водку нам прибалтийцы.

И у него был портфель крокодиловой кожи,

Но кожа была стопроцентный кожзам.

Что он носил в этом портфеле,

Не знал никто, и не ведал он сам.

Явно портфель был пустой,

Без вопросов, наверняка.

Я вспомнил, как я прозвал его —

«Янки Дотсон», я звал его «Янки Дотсон».

Каждое утро на втором этаже

Я всегда пил кофе и смотрел во двор.

Он проходил в своем сером плаще,

Слегка озираясь, как опытный вор.

И когда он скрывался за кустами, вдоль тропки —

А кустов во дворе у нас было много —

Я всегда говорил себе: «Янки Дотсон,

Я знаю, Чем кончится эта дорога».

Я всегда называл его

Именно так —

Я всегда называл его

«Янки Дотсон», я звал его «Янки Дотсон»

А когда вечерело, и мы с друзьями

П или вино или пели песни,

Он всегда проходил мимо нас

В плаще нараспашку, суров, но весел.

Походка его не была очень твердой,

Но он крепко держал свой портфель под мышкой.

Мы кричали ему: «Выпей с нами, Дотсон».

А он отвечал: «Пошли вы на хуй, мальчишки!»

Именно за это я и прозвал его — «Янки Дотсон».

Я звал его Янки Дотсон.

Ол әрқашан жаяу жүргенде,

Әйтеуір біртүрлі иығын көтерді.

Оның жүзі анық емес еді,

Мұндай жүзбен жазалаушы болған жақсы.

Жүзі шіріген алмадай,

Алғашқы қарда құрттар ұмытқан.

Ал мен қанша тырыссам да, оның көзінің түсі

Кейбір себептермен есімде жоқ.

Шамамен 15 жыл бұрын оның пальтосы болған,

Бұл Болоньядан 30 рубльге.

Олар әр бұрышта сатылды.

Оларды бізге Прибалтика арақ үшін жіберді.

Оның қолтырауын терісінен жасалған портфелі болды,

Бірақ тері 100% былғары болды.

Мына портфельде не алып жүрді,

Ешкім білмеді, өзі де білмеді.

Портфель бос екені анық,

Сұрақ жоқ, анық.

Мен оны қалай шақырғанымды есіме түсірдім -

Янки Дотсон, мен оны Янки Дотсон деп атадым.

Күнде таңертең екінші қабатта

Мен үнемі кофе ішіп, аулаға қарайтынмын.

Ол сұр плащымен өтті,

Тәжірибелі ұры сияқты жан-жағына қарап.

Ол бұталардың артына, жол бойында тығылған кезде -

Біздің аулада көптеген бұталар болды -

Мен әрқашан өзіме: «Янки Дотсон,

Мен бұл жолдың қалай аяқталатынын білемін».

Мен оған үнемі қоңырау шалдым

Дәл солай -

Мен оған үнемі қоңырау шалдым

Янки Дотсон, мен оны Янки Дотсон деп атадым

Ал кешке достарым және мен

Ішіңіз немесе шарап алыңыз немесе ән айтыңыз

Үнемі қасымыздан өтіп кететін

Ашық плащта, қатал, бірақ көңілді.

Оның жүрісі онша берік емес еді,

Бірақ ол портфелін қолтығынан мықтап ұстады.

Біз оған: «Бізбен бірге іш, Дотсон», - деп айғайладық.

Сонда ол: «Жігіттер!

Сондықтан мен оған «Янки Дотсон» деген лақап ат қойдым.

Мен оны Янки Дотсон деп атадым.