Die schöne Müllerin, D. 795: XII. Pause - Ernst Haefliger, Франц Шуберт, Jörg Ewald Dähler

Meine Laute hab' ich gehängt an die Wand

Hab' sie umschlungen mit einem grünen Band —

Ich kann nicht mehr singen, mein Herz ist zu voll

Weiß nicht, wie ich’s in Reime zwingen soll

Meiner Sehnsucht allerheißesten Schmerz

Durft' ich aushauchen in Liederschmerz

Und wie ich klagte so süß und fein

Glaubt ich doch, mein Leiden wär' nicht klein

Ei, wie groß ist wohl meines Glückes Last

Daß kein Klang auf Erden es in sich faßt?

Nun, liebe Laute, ruh' an dem Nagel hier!

Und weht ein Lüftchen über die Saiten dir

Und streift eine Biene mit ihren Flügeln dich

Da wird mir so bange und es durchschauert mich

Warum ließ ich das Band auch hängen so lang?

Oft fliegt’s um die Saiten mit seufzendem Klang

Ist es der Nachklang meiner Liebespein?

Soll es das Vorspiel neuer Lieder sein?

Мен лютамды қабырғаға іліп қойдым

Оны жасыл лентаға орап -

Мен енді ән айта алмаймын, жүрегім тым толы

Оны рифмаға айналдыруды білмеймін

Сағынышымның ең ыстық азабы

Маған әннің ауырсынуымен дем шығаруға рұқсат етілді

Мен қалай мұңайдым, соншалықты тәтті

Менің қасіретім аз емес деп ойлаймын

Әй, бақытымның жүгі қандай зор

Оны жер бетіндегі ешбір дыбыс ұстай алмайды ма?

Ал, қымбатты люта, мына жерде тырнақтай демалып ал!

Жіптеріңді жел соғады

Ал егер ара сені қанатымен бағып жатса

Бұл мені қатты қорқытады және мен қалтырап кеттім

Неліктен таспаның ұзақ ілініп тұруына жол бердім?

Көбінесе жіптерді ыңылдап ұшады

Бұл менің махаббатымның ауыртпалығының салдары ма?

Бұл жаңа әндерге прелюдия болуы керек пе?