Epilogue - Eric Cantona, Dionysos

Un jour, peut-être pas le jour le plus froid du monde,

Mais pas loin, je décidais de retirer mon horloge.

De lourds flocons gorgés de pluie s’amoncelaient sur mes épaules

«C'est un bon jour pour s’arracher le cœur"me suis-je dit.

Lorsque j’ai tiré dessus,

J’ai eu l’impression qu’un bulldozer était en train

de tout casser entre mes poumons.

Les gens disent qu’on voit une lumière très intense quand la mort arrive,

En ce qui me concerne, je n’ai vu que des ombres.

Des ombres géantes, à perte de vue et une tempête de

neige aux flocons noirs.

La neige recouvrait progressivement mon corps,

D’abord les mains, puis les bras écartés.

Des roses semblaient pousser de la neige tellement

le sang gorgeait la poudreuse,

Puis elles se sont effacées.

Mon visage, puis mon corps tout entier ont disparu.

J'étais étrangement détendu et anxieux en même temps,

Comme si je me préparais à un très long voyage en avion.

Un dernier bouquet d'étincelles a poussé sous mes paupières,

Le souvenir de Miss Acacia dansant en équilibre sur

ses petits talons aiguilles,

Docteur Madeleine penchée sur moi, remontant l’horloge de mon coeur,

Arthur en train de vociférer son swing à coups de

«Oh when the saints go marchin' in»

Puis Miss Acacia dansant en équilibre sur ses petits talons aiguilles,

Encore et encore.

Nous étions le 28 octobre 1906, l’horloge,

Mon cœur et sa mécanique se sont arrêtés pour de bon.

Giant Jack is on your back now

Бір күні, мүмкін әлемдегі ең суық күн емес,

Бірақ алыс емес, мен сағатымды алып тастауды шештім.

Жаңбырға малынған үлпек иығыма үйіліп жатыр

«Жүрегіңді жұлып алатын жақсы күн ғой» деп ойладым іштей.

Мен оны атқанда,

Мен бульдозер келе жатқандай болдым

өкпемнің арасын жару үшін.

Адамдар өлім келгенде өте жарқын жарық көресің дейді,

Маған келетін болсақ, мен тек көлеңкелерді көрдім.

Көзге көрінетіндей алып көлеңкелер және дауыл

қара үлпектері бар қар.

Қар бірте-бірте тұла бойымды жауып,

Алдымен қолдар, содан кейін қолдар созылады.

Раушан гүлдер қардан өскен сияқты

қан шаңды сорды,

Содан кейін олар жоғалып кетті.

Менің бетім, содан кейін бүкіл денем жоғалып кетті.

Мен бір уақытта біртүрлі босаңсып, уайымдадым,

Ұшақпен өте ұзақ сапарға дайындалып жатқан сияқтымын.

Қабақтың астында соңғы шоқ ұшқын өсті,

Мисс Акацияның есте сақтауы

оның кішкентай стилетто өкшесі,

Дәрігер Мадлен маған еңкейіп, жүрегімнің сағатын айналдырып,

Артур тепкілерімен әткеншегін дауыстап жатыр

«Әулиелер ішке кіргенде»

Содан кейін мисс Акация өзінің кішкентай өкшелі аяқ киімінде тепе-теңдікті ұстап тұрып,

Тағы және тағы.

Бұл 1906 жылдың 28 қазаны, сағат

Менің жүрегім және оның механикасы біржола тоқтады.

Алып Джек қазір сіздің арқаңызда