Мёртвый сезон - Эйсик

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Отравленный капкан — чей-то страшный сон,

Кровавый закат режет бессильный стон:

Душа, прощаясь с телом, выходит вон.

И тут он очнулся, вспомнив мёртвый сезон.

Я очнулся от боли на вымершем поле,

Благодаря Луну, что ушёл от погони.

Рыси пытались вчера лишить воли, волчьей доли,

Но лишь попили моей крови.

В горле моём горечь.

Где же вода?

Мне нужно встать, дойти до ручья.

Но сил хватает только, чтобы закрыть глаза,

Так можно просто умереть от истощения.

Но мой азарт без боя уйти не позволит,

Я смогу встать, но что-то сердце колет…

И тут он вскочил, услышав резкий звон,

Коварный, тихий, человечий тон.

Раздался выстрел, прогремел гром,

Упала гильза, а вместе с ней и он,

Забыв про Жизнь и Свет, про бой и месиво,

Свинец — беда, потеря равновесия...

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Приоткрыв глаза, я не смог пошевелиться.

Искры, пламя, дым, какие-то лица…

Ослепшая птица, в углу — воск коптится.

Вдруг предо мной поляна и Луна-сестрица.

Слезиться, я присел молиться.

Но ветер шепнул мне: «Следуй за синицей».

Тут с неба, то ли слева, хлёст!

Запах жжёной кожи… Дрожь… Боль до слёз…

Сглаз, в огне плавятся буквы с фраз,

Которые кидает дух войны мне с глазу на глаз,

Алмаз, в храме под бликом свечи,

Там, где речи вечных несут хрустальные ручьи:

«Учти, ключи от входа у сына-Ловца,

Ладно ж, мне пора, в тебе больше нет Свинца».

И тут же его голос развеялся в порах,

Отражаясь эхом смех, а в горах с поем птах.

Пора.

Я очнулся в четырёх стенах,

Живо сила ожила в жилах и лапах!

В снах, в знак, знать, благодать,

Так пусть мой Путь и будет благодарность.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Там, где льётся Свет, позже правит Тьма,

Значит, не зря жизнь просто не меняется.

И если не судьба — Зло пьётся до дна...

Мёртвый сезон — моя бездонная чаша.

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.

Уланған тұзақ - біреудің қорқынышты түсі

Қанды күн батуы күшсіз ыңқылды кеседі:

Тәнмен қоштасқан жан сыртқа шығады.

Сосын өлген мезгілді есіне алып, оянып кетті.

Мен өшкен далада азаппен ояндым,

Лунаға қуудан құтылғаны үшін рахмет.

Сілеусін кеше ерік-жігерінен, қасқырдың жерінен айыруға тырысты,

Бірақ олар менің қанымды ғана ішті.

Тамағымда ащы бар.

Су қайда?

Маған тұру керек, ағынға қарай жүру керек.

Бірақ көзімді жұмуға күш жетеді

Сондықтан сіз шаршаудан өле аласыз.

Бірақ менің толқуым сені ұрыссыз жібермейді,

Мен тұра аламын, бірақ бірдеңе жүрегімді ауыртады ...

Содан кейін ол өткір қоңырауды естіп, орнынан секірді,

Жабайы, тыныш, адамдық реңк.

Оқ естілді, күн күркіреп,

Жең түсіп, онымен бірге

Өмір мен жарықты, шайқас пен тәртіпсіздікті ұмыту,

Қорғасын - қиындық, тепе-теңдікті жоғалту ...

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.

Көзімді ашсам, қозғала алмадым.

Ұшқындар, жалындар, түтіндер, кейбір беттер...

Соқыр құс, бұрышта - балауыз ысталып жатыр.

Кенет менің алдымда тазалық пен Ай апа.

Көз жасым, намаз оқуға отырдым.

Бірақ жел маған сыбырлады: «Титмаустың соңынан ер».

Міне, аспаннан, әлде сол жақтан, қамшы!

Күйген терінің иісі... Дірілдеу... Көз жасына дейін ауырсыну...

Жаман көз, сөз тіркестерінің әріптері отта балқиды,

Бұл маған соғыс рухын көзбен қарайды,

Алмаз, ғибадатханада шамның жарқырауы астында,

Мәңгіліктердің сөздері кристалды ағындармен жүретін жерде:

«Есіңде болсын, кіреберістің кілттері Траппердің ұлында,

Жарайды, мен кетуім керек, сізде бұдан былай Lead жоқ.

Содан кейін оның дауысы кеуектерге тарады,

Жаңғырған күлкі, тауда сайраған құстар.

Уақыт келді.

Мен төрт қабырғада ояндым

Күш тамырлар мен табандарда жанды!

Түсінде, белгі ретінде, білу, рақым,

Сондықтан жолым шүкірлік болсын.

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.

Жарық төгілген жерде, Қараңғылық кейінірек билейді,

Сондықтан өмірдің өзгермейтіні бекер емес.

Ал егер тағдыр болмаса - Жамандық түбіне дейін мас ...

Өлі мезгіл менің түбі жоқ кесем.