Upon This Earth - David Sylvian

«Looking by chance in at the open window

I saw my own self seated in his chair

With gaze abstracted, furrowed forehead

Unkempt hair

I thought that I had suddenly come to die

That to a cold corpse this was my farewell

Until the pen moved slowly upon paper

And tears fell

He had written a name, yours, in printed letters:

One word on which bemusedly to pore;

No protest, no desire, your naked name

Nothing more

Would it be tomorrow, would it be next year?

But the vision was not false, this much I knew;

And I turned angrily from the open window

Aghast at you

Why never a warning, either by speech or look

That the love you cruelly gave me could not last?

Already it was too late: the bait swallowed

The hook fast"

«Ашық терезеге кездейсоқ қарау

Мен оның орындығында отырған өзімді көрдім

Жалаң көзбен, маңдайы шұңқырлы

Ұйқысыз шаш

Мен кенеттен өліп қалдым деп ойладым

Бұл суық мәйітке бұл менің қоштасуым болды

Қалам қағаздың үстінде баяу қозғалғанша

Және көз жасы төгілді

Ол аты, сенікі, басылған хаттармен жазды:

Бір сөз            .

Ешқандай наразылық, қалау жоқ, сіздің жалаңаш атыңыз

Артық ештеңе

Бұл ертең бола ма, келесі жыл бола ма?

Бірақ бұл көрініс жалған емес еді, мен білетінмін;

Мен ашық терезеден ашулана бұрылдым

Саған ренжіді

Неліктен сөзбен де, көзқараспен де ешқашан ескерту болмайды

Сіз маған аяусыз сыйлаған махаббатыңыз ұзаққа созылмады ма?

Қазірдің өзінде  кеш болды: жемді жұтып қойды

Ілмек тез»