Миша - Darom Dabro

Миша смотрел на отражение в луже.

Ноты души измазаны тоннами стужи.

В руке сжимая фото, быстро надевал пальто,

Прикурил, затем Миша завёл авто.

В салоне играет «Антон», пахнет табаком.

Миша из тех людей, кто верил в «братские законы»…

Остановился у домов, поймал себя на мысли:

«Какого цвета небо там, где забирают жизни?»

Вышел с машины, порвал клятву,

Заправил боевыми, заплатил мятой бумагой.

По мокрому асфальту сотню и валит ливень

Набирает номер, висит на телефонной линии.

Карандашом пересечение улиц…

Под мостом Миша нашёл, куда пустить пули…

Подошел к машине близко, открыв багажник,

Увидел кейс, попросил Бога, простить дважды.

Время бежит и уйдет однажды…

Пацанская дружба, это чует не каждый.

Готов ли ты стоять за брата и забыть лица?

В то время Миша подъезжал к больнице…

Незаметив этажей, Миша поднялся к брату,

Он лежит без движений в этой белой палате,

Мечтает когда-то встать и забыть как сон всё,

Открыть глаза и увидеть солнце.

Достаёт из кейса сердце, идет внутрь,

Улыбнулся… Сбито дыхание уже под утро…

Дрожащими руками, просит медсестру подумать…

После отказа сразу же достал дуло…

Удары пульса после процедуры…

Ты как живёшь в этом бреду?

Миша встал со стула,

Посмотрел на брата, а на глазах слёзы…

Нам не вернуть время обратно, уже слишком поздно.

Миша всё дальше утопает в мысли,

Тянется к Winston’у и все слова неистовы.

На самом деле есть одно только чувство единства,

Что заставляет пацанов стоять на принципе.

Не торопясь, Миша вышел с больницы.

Небо пасмурно, и там не поют даже птицы…

Голодом светят пули, фарами чёрный мерин…

Мишаня был старой закалки, не упал на землю.

И вот он кадр, что видим последним…

Всё как в дыму… Как в тумане… Минуты слепы…

Брату не стоит объяснять, куда ведут сомнения.

Братское сердце — центр вселенной.

Миша шалшықтағы шағылысқа қарады.

Жанның ноталары тонна суықпен жағылады.

Фотоны қолыма ұстап, тез күртімді кидім,

Ол темекі тұтатты, сосын Миша көлікті оталдырды.

«Антон» салонда ойнайды, одан темекі иісі шығады.

Миша «бауырластық заңдарға» сенетіндердің бірі...

Мен үйлерге тоқтадым, өзімді ойладым:

«Өмірлер алынатын аспанның түсі қандай?»

Көліктен түсіп, ант бұзды,

Жауынгерлікпен толтырылған, мыжылған қағазбен төленген.

Ылғалды асфальтта жүз және нөсер жаңбыр

Нөмірді тереді, телефон желісіне іліп қояды.

Көшелерді кесіп өтіп бара жатқан қарындаш ...

Көпірдің астынан Миша оқ ататын жерді тапты ...

Ол көлікке жақындап, жүк салғышты ашып,

Мен істі көрдім, Алладан екі рет кешірім сұрадым.

Уақыт зымырап өтіп, бір күні кетеді...

Жігіттердің достығы оны әркім сезе бермейді.

Сіз ініңіз үшін тұруға және беттерді ұмытуға дайынсыз ба?

Ол кезде Миша көлікпен ауруханаға келе жатқан еді...

Едендерді байқамай, Миша ағасына барды,

Ол мына ақ палатада қимылсыз жатыр,

Бір күні тұрып, арман сияқты бәрін ұмытуды армандайды,

Көзіңді аш, күнді көр.

Корпустан жүректі шығарып, ішіне кіреді,

Ол жымиды ... Таңертең тынысы тарылды ...

Қолдары дірілдеп, медбикеден ойлануын сұрайды...

Бас тартқаннан кейін ол бірден аузын шығарды ...

Процедурадан кейін пульс соғуы ...

Сіз бұл делирийде қалай өмір сүресіз?

Миша орындықтан тұрып,

Ағама қарасам, көзімнен жас ағып кетті...

Уақытты кері қайтара алмаймыз, тым кеш.

Миша одан әрі ойға батады,

Уинстонға жетеді және барлық сөздер құтырды.

Шындығында, бірлік сезімі бар,

Ұлдарды принципті ұстанатын нәрсе.

Миша ақырындап ауруханадан шықты.

Аспан бұлтты, тіпті құстар да сайрамайды...

Оқтар аштықтан жарқырайды, қара жылқы - фаралар ...

Мишан ескі мектептен еді, ол жерге құлаған жоқ.

Міне, біз көріп отырған соңғы кадр...

Бәрі түтін сияқты... Тұмандағыдай... Минуттар соқыр...

Күмәннің қайда апаратынын ағаңызға түсіндірудің қажеті жоқ.

Бауырлас жүрек – ғаламның орталығы.