Бессмертный поэт - Darom Dabro

Поэт не станет врать, его послание бережно хранит

Бумажный шелест, в то время как его накрыл гранит.

И больше ни слезы, ни горя у сырой земли,

Поэт был волен, поэт остался навсегда таким.

Даже сто лет назад этот ночной режим

Являлся грустью на глазах, поэт писал про свою жизнь.

Он, не мечтал о гонорарах, не покинул бой,

Поэт был стар, поэт был молод, но навсегда живой.

Он знал, что по его следам могут пойти другие,

Всегда держал цену словам, что бы не видел в мире.

Поэт умел дружить, но мало находил похожих,

Всегда любил свою страну и не просил того же.

Поэт умел любить, что не дается всем нам,

Поэт не станет говорить, если не знает темы.

Он, зажигая свечи, молча стоя на краю,

Все ищет правду, поэт не может завести семью.

Не потому что слаб, не потому что против,

Поэт в любое время должен приступать к работе.

Он не уйдет из-за стола, все же дождавшись света,

Поэт до самого конца все ищет человека.

Кому так нужен его стих, и точно,

Поэт ведь знает, сколько дней он провисел над строчкой.

Сколько ушло чернил, чтобы дойти до главной мысли,

Поэт испачкает себя, чтобы остаться чистым.

К поэту вряд ли допустима жалость,

Поэт не злится на судьбу и на свою державу.

Его простое счастье — лето, за листом на крыше

В родных краях, поэт не ждет, чтобы он был услышан.

Ведь его цель и есть само творение,

Поэт ведь знает, что его когда-то все же сменят.

Он должен наработать то, что наработать должен,

Тому, кто подойдет и примет не простую ношу.

Поэт не врет, его любят за правду,

Поэт не знает, что когда-то не наступит завтра.

Он пишет до тех пор, пока рука держит чернила,

Поэт уходит, оставляя черно-белый снимок.

Его послание бережно хранит

Бумажный шелест, в то время как его накрыл гранит.

И больше ни слезы, ни горя у сырой земли,

Поэт был волен, поэт остался навсегда таким.

Поэт не станет врать.

Ақын өтірік айтпайды, Жолдауы мұқият сақталған

Оны гранит басып жатқанда қағаз сыбдырлады.

Ылғалды жердің жанында енді көз жасы, қайғы жоқ,

Ақын бостандықта, Ақын солай қалды.

Тіпті жүз жыл бұрын бұл түнгі режим

Көз алдында мұң болды, ақын өз өмірін жазды.

Ол қаламақыны армандаған жоқ, шайқастан кетпеді,

Ақын қарт, ақын жас, бірақ мәңгілік.

Ол басқалардың оның ізімен жүретінін білді,

Дүниеде не көрсе де, сөз қадірін сақтаған.

Ақын достасуды білген, бірақ ұқсастарын аз тапқан,

Мен әрқашан елімді сүйдім, соны сұрамадым.

Ақын сүюді білген, бәрімізге берілмеген,

Тақырыпты білмесе ақын сөйлемейді.

Ол шырақ жағып, шетінде үнсіз тұрып,

Әркім шындықты іздейді, ақын отбасын құра алмайды.

Әлсіздігім үшін емес, қарсы болғаным үшін емес,

Ақын еңбекке кез келген уақытта кірісуі керек.

Ол үстелден кетпейді, бірақ жарықты күтеді,

Ақын соңына дейін адамды іздейді.

Оның өлеңі кімге соншалықты керек және анық,

Өйткені, ақын қанша күн ілулі тұрғанын біледі.

Негізгі идеяға жету үшін қанша сия қажет болды,

Ақын таза болу үшін өзін ластайды.

Өкініш ақынға жарамас,

Ақын тағдырға да, күйге де ашуланбайды.

Оның қарапайым бақыты - жаз, төбедегі жапырақтың артында

Туған жерінде ақын сөйлеген сөзді күтпейді.

Өйткені, оның мақсаты – жаратылыстың өзі,

Өйткені, ақын бір күні оның орнын басатынын біледі.

Ол не істеу керек екенін шешуі керек,

Жақындап, оңай емес жүкті қабылдайтын адамға.

Ақын өтірік айтпайды, шын сүйген,

Ақын ертеңгі күннің келмейтінін білмейді.

Қол сияны ұстағанша жазады,

Ақын ақ-қара фотосуретін қалдырып кетеді.

Оның хабары құнды

Оны гранит басып жатқанда қағаз сыбдырлады.

Ылғалды жердің жанында енді көз жасы, қайғы жоқ,

Ақын бостандықта, Ақын солай қалды.

Ақын өтірік айтпайды.