Памяти тренера - Бивни

СВЕТЛОЙ ПАМЯТИ

ПАВЛА ФЁДОРОВИЧА САДЫРИНА

(18 сентября 1942, Пермь — 1 декабря 2001, Москва)

Я не поверил новостям —

О, как же смерть несправедлива.

Над стадионом тишина

И плачут чайки над заливом.

Он умер рано, но зато

Свою победу нам оставил.

Он был нам дорог как никто

И не святой, а просто — Павел.

Никто ошибок не прощал,

Он, может, тоже ошибался.

Но кто-то глупый или злой

На нём по полной отыгрался.

А он спешил прожить игрой

И победить болезнь и время

В своей работе непростой —

Он просто был футбольный тренер.

И вот такие вот дела —

Всё так нелепо, страшно, горько…

Как будто юность умерла,

Ещё привычная настолько.

Как слёзы капли на траве

И как мечта победа наша.

Ушел великий человек —

Для нас навеки просто Паша…

ЖЕҢІЛ ЖАД

Павел Федорович Садырин

(1942 ж. 18 қыркүйек, Пермь – 2001 ж. 1 желтоқсан, Мәскеу)

Мен бұл жаңалыққа сенбедім -

О, өлім қандай әділетсіз.

Стадионда тыныштық

Ал шағалалар шығанақ үстінде жылап жатыр.

Ол ерте қайтыс болды, бірақ

Ол бізге өзінің жеңісін сыйлады.

Ол бізге ешкімге ұқсамайтын қымбат еді

Әулие емес, жай ғана Пауыл.

Қателіктерді ешкім кешірген жоқ

Ол да қателескен шығар.

Бірақ біреу ақымақ немесе зұлым

Ол оны толық ойнады.

Ал ол ойынмен өмір сүруге асықты

Және ауру мен уақытты жеңіңіз

Жұмысында қиын -

Ол жай ғана футбол жаттықтырушысы болды.

Және бұл заттар -

Бәрі өте күлкілі, қорқынышты, ащы ...

Жастық өлгендей

Әлі де таныс.

Шөпке тамған жас сияқты

Ал арман ретінде біздің жеңісіміз.

Ұлы адам кетті

Біз үшін мәңгі, тек Паша ...