На заре - Белый орёл

Где-то в городе идет снег, превращаясь на щеках в дождь.

И не кончится никак век, и не сменится никак вождь.

Я на воле не был сто лет, я забыл, как шелестит бриз.

Птица белая летит вверх, отражение скользит вниз.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

Слышу в комнате моей смех, на стене дрожит свечей блик.

Смех на простыне чужой - грех, переходит в горле смех в крик.

Отражается в зрачках ночь, память складывает все впрок.

Подрастает без меня дочь, а бессонница мне шьет срок.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре я выйду в туман, на заре покину приют.

Припаду, рыдая, к цветам и ноздрями землю втяну.

На заре устав от любви в сотый раз тебя призову.

Не боясь, что снова проснусь, мокрых простыней плен разорву.

Где-то в городе идет снег, превращаясь на щеках в дождь.

И не кончится никак век, и не сменится никак...

Қаланың бір жерінде қар жауып, жаңбырға айналып жатыр.

Ал ғасыр бітпейді, көсем де өзгермейді.

Жүз жылдан бері бос жүрген жоқпын, самал сыбдырын ұмыттым.

Ақ құс жоғары ұшады, шағылысады төмен қарай.

Таң атқанда тұманға шығамын, таң ата баспанадан шығамын.

Жығылып жылап, Гүлдер мен танауларға жер тартамын.

Жүзінші рет ғашықтықтан шаршап таң ата, Шақырамын саған.

Қайта оянамын деп қорықпай, дымқыл жаймалардың тұтқынын жыртамын.

Мен бөлмемде күлкі естимін, қабырғадағы шамның жарқылы дірілдейді.

Біреудің парағындағы күлкі күнә, күлкі көмейдегі жылаға айналады.

Түннің оқушыларында бейнеленген, есте сақтау бәрін сақтайды.

Қызым менсіз өсіп жатыр, ал ұйқысыздық маған мерзім тігіп жатыр.

Таң атқанда тұманға шығамын, таң ата баспанадан шығамын.

Жығылып жылап, Гүлдер мен танауларға жер тартамын.

Жүзінші рет ғашықтықтан шаршап таң ата, Шақырамын саған.

Қайта оянамын деп қорықпай, дымқыл жаймалардың тұтқынын жыртамын.

Таң атқанда тұманға шығамын, таң ата баспанадан шығамын.

Жығылып жылап, Гүлдер мен танауларға жер тартамын.

Таң атқанда тұманға шығамын, таң ата баспанадан шығамын.

Жығылып жылап, Гүлдер мен танауларға жер тартамын.

Жүзінші рет ғашықтықтан шаршап таң ата, Шақырамын саған.

Қайта оянамын деп қорықпай, дымқыл жаймалардың тұтқынын жыртамын.

Қаланың бір жерінде қар жауып, жаңбырға айналып жатыр.

Ғасыр ешбір жолмен аяқталмайды және ол еш өзгермейді ...