Письмо - Анжелика Варум

Когда взойдет луна,

Свои огни зажгут дома.

Глаза закрою в тишине,

И вспомню вновь я о тебе…

Обычным летним днем,

В кафе сидели мы вдвоем.

Тогда мы не скрывали слез,

И было все у нас всерьез.

В центре городка — вокзал,

А ты — молчал…

На столе письмо из прошлых лет,

Словно неподвластный долгий сон

Разорву конверт.

Ты все ждешь меня в нашем городке,

Где все просто и знакомо,

Но обратно не вернуться мне.

Казалось в эти дни прощались ненадолго мы,

Ты ничего мне не сказал и в этот миг не удержал,

Поспешный бой часов, не дождалась твоих я слов;

Звезда сгорела в небесах,

Я помню слезы на глазах,

И печальный тот вокзал,

Где ты молчал…

Ай көтерілгенде

Үйлер өз оттарын жағады.

Мен үнсіз көзімді жұмамын

Ал мен сені тағы да есіме аламын...

Кәдімгі жаз күні

Бірге кафеде отырдық.

Сонда біз көз жасымызды жасырмадық,

Және бізде бәрі маңызды болды.

Қаланың орталығында теміржол вокзалы бар,

Ал сен үндемедің...

Үстелде өткен жылдардағы хат,

Бақыланбайтын ұзақ арман сияқты

Мен конвертті жыртамын.

Сіз мені біздің қалада күтесіз,

Барлығы қарапайым және таныс жерде,

Бірақ қайтып келе алмаймын.

Бұл күндері біз біраз уақыт қоштасқандай болдық,

Сіз маған ештеңе айтпадыңыз және сол сәтте ұстамадыңыз,

Сағаттың асығыс қоңырауы, Сөзіңді күтпедім;

Аспанда бір жұлдыз жанды

Көз жасым есімде

Және сол қайғылы станция

Сен қайда үндемедің...