Durazno sangrando - Andrés Calamaro

Temprano el durazno del árbol cayó

Su piel era rosa dorada del sol

Y al verse en la suerte de todo frutal

A la orilla de un río su fe lo hizo llegar

Dicen que en este valle

Los duraznos son de los duendes, oh

Pasó cierto tiempo en el mismo lugar

Hasta que un buen día se puso a escuchar

Una melodía muy triste del sur

Que así le lloraba desde su interior:

«Quién canta es tu carozo, pues tu cuerpo al fin tiene un alma

Y si tu ser estalla será un corazón el que sangre

Y la canción que escuchas tu cuerpo abrirá con el alba»

La brisa de enero a la orilla llegó

La noche del tiempo sus horas cumplió

Y al llegar el alba el carozo cantó

Partiendo al durazno que al río cayó

Y el durazno partido

Ya sangrando está bajo el agua

Ағаштағы шабдалы ерте құлады

Оның терісі күннен қызғылт алтын түсті

Және өзін барлық жеміс ағаштарының тағдырында көру

Өзеннің жағасында оның сенімі оны келді

Бұл алқапта солай дейді

Шабдалы эльфтерге жатады, о

Бір жерде біраз уақыт өткізді

Бір тамаша күнге дейін ол тыңдай бастады

Оңтүстіктен шыққан өте мұңды әуен

Ол оған ішінен осылай айқайлады:

«Ән айтатын адам сенің тасың, өйткені сенің тәніңде жан бар

Ал болмысың жарылып кетсе, қансырап тұрған жүрек болады

Ал сен естіген ән таңмен бірге ашылады»

Жағаға қаңтардың лебі келді

Уақыт түні өз сағаттарын орындады

Таң атқанда тас ән салды

Өзенге түскен шабдалыны жару

Ал сынған шабдалы

қазірдің өзінде қан су астында