Я одинокий - Александр Серов

В который раз мне всё неново,

Я выхожу на сцену снова,

И микрофон, мой друг уставший,

Со мною жизнь мою познавший…

Но вот и первый аккорд,

И голос сильно звучит,

Как будто птицы полёт,

И зал покорно молчит.

Но почему же тогда

Тревожат мысли меня:

Я — среди сотен людей

Как одинокий Орфей,

Я в эйфории блеска глаз

Лечу высоко,

А, оставляя микрофон,

Я — одинокий,

И награждает зал меня

Душой широкой,

А, оставляя микрофон,

Я — одинокий…

На опустевший перрон

Я не спеша подхожу

Билет в 10 вагон,

В ноль тридцать я улечу.

Слегка подняв воротник,

Ночного поезда жду.

Снова гастрольный пикник,

Снова на сцену иду…

Я в эйфории блеска глаз

Лечу высоко,

А, оставляя микрофон,

Я — одинокий,

И награждает зал меня

Душой широкой,

А за кулисами один

Я — одинокий…

Тағы да айтамын, мен үшін бәрі жаңа емес,

Мен қайтадан сахнаға шығамын

Ал микрофон, менің шаршаған досым,

Менімен өмірімді білу...

Бірақ міне, бірінші аккорд,

Ал дауысы күшті

Құстар ұшып бара жатқандай

Ал зал мойынсұнғыш үнсіз.

Бірақ неге сонда

Мені ойлар мазалайды:

Мен жүздеген адамдардың арасындамын

Жалғыз Орфей сияқты

Мен көзімнің ұшқынынан эйфориядамын

Мен биік ұшамын

Ал микрофонды тастап

Мен жалғызбын,

Ал зал мені марапаттайды

кең жан,

Ал микрофонды тастап

Мен жалғызбын…

Бос платформада

Мен ақырын жақындап келемін

10 көлікке билет,

Сағат нөл отызда мен ұшып кетемін.

Жағаны сәл жоғары көтеру

Мен түнгі пойызды күтіп отырмын.

Тағы бір тур пикник

Мен тағы да сахнаға шығамын...

Мен көзімнің ұшқынынан эйфориядамын

Мен биік ұшамын

Ал микрофонды тастап

Мен жалғызбын,

Ал зал мені марапаттайды

кең жан,

Ал сахна артында жалғыз

Мен жалғызбын…