Зачем - Александр Буйнов

Гладко выбритая змея тычет в сердце холодной мордочкой…

Как запутана жизнь моя — без тебя стал я словно порченым.

Но зачем я захлопнул дверь и поверил себе заносчиво?

Переборчива смелость моя, неразборчива.

Ночь и день два оттенка грусти.

Ночь и день черно-белый плен.

Но зачем там, где были чувства,

Только тень, ты скажи, зачем?

Рядом спит молодая жена, я закончил сезон охотничий.

Та, что долго ждала меня, навсегда пропустила очередь.

Но зачем ты поверила мне и тогда не была настойчивой?

Переборчива вера твоя, неразборчива.

Только чудится мне по ночам за захлопнутой дверью

Звук шагов в тишине и твой профиль меж светом и тенью.

Я тебя перебить хотел скороспелым назло решением.

Каруселью бездушных тел стать опутанным, как ошейником.

Но зачем я захлопнул дверь и поверил себе заносчиво?

Переборчива смелость твоя, неразборчива.

Қырынған жылан жүрекке суық тұмсықты қағады...

Менің өмірім қандай шатасыпты - сенсіз мен бұзылғандай болдым.

Бірақ мен неге есікті тарс жауып, өзіме өзім сендім?

Менің батылдығым таңдамалы, оқылмайды.

Түн мен күн - қайғының екі реңктері.

Түн мен күндіз ақ пен қара тұтқын.

Бірақ неге сезім болған жерде,

Көлеңке ғана, неге айтасың?

Жақын жерде жас әйел ұйықтап жатыр, мен аңшылық маусымын аяқтадым.

Мені көп күткен, жолдан мәңгілікке аттап кетті.

Бірақ неге маған сеніп, сосын табандылық танытпадың?

Сіздің сеніміңіз таңдамалы, оқылмайды.

Маған түнде тарсылдаған есіктің ар жағында ғана көрінеді

Тыныштықтағы аяқ дыбысы және жарық пен көлеңке арасындағы профиліңіз.

Мен сені асығыс шешіммен өлтіргім келді.

Жансыз денелердің карусельі жағадай шиеленісіп қалады.

Бірақ мен неге есікті тарс жауып, өзіме өзім сендім?

Сіздің батылдығыңыз талғампаз, оқылмайды.