Песня о времени (Как призывный набат...) - Владимир Высоцкий

Как призывный набат прозвучали в ночи тяжело шаги, -

Значит, скоро и нам уходить и прощаться без слов.

По нехоженым тропам протопали лошади, лошади,

Неизвестно к какому концу унося седоков.

Наше время иноe, лихое, но счастье, как встарь, ищи!

И в погоню летим мы за ним, убегающим, вслед.

Только вот в этой скачке теряем мы лучших товарищей,

На скаку не заметив, что рядом товарищей нет.

И ещё будем долго огни принимать за пожары мы,

Будет долго зловещим казаться нам скрип сапогов.

Про войну будут детские игры c названиями старыми,

И людей будем долго делить на своих и врагов.

A когда отгрохочет, когда отгорит и отплачется,

И когда наши кони устанут под нами скакать,

И когда наши девушки сменят шинели на платьица,

Не забыть бы тогда, не прocтить бы и не потерять.

Қоңырау дабылындай түнде ауыр аяқ дыбыстары, -

Ендеше, көп ұзамай кетеміз, сөзсіз қоштасамыз.

Басылмайтын жолдарда аттар, аттар,

Шабандоздарды қандай мақсатпен алып жүргені белгісіз.

Біздің заманымыз басқаша, қараңғы, бірақ бақытты іздеңіз, бұрынғыдай!

Ал біз оның соңынан ұшамыз, қашамыз, артынан ұшамыз.

Тек осы секірісте біз ең жақсы жолдастарымызды жоғалтамыз,

Жақын жерде жолдастардың жоқтығын байқамай, жүйрік.

Ұзақ уақыт бойы біз өрт үшін от аламыз,

Етіктердің сықырлауы бізге көпке дейін қорқынышты болып көрінеді.

Соғыс туралы ескі атаулары бар балалар ойындары болады,

Ал біз адамдарды дос-дұшпан деп ұзақ уақыт бөлеміз.

Айқайлағанда, жанып, өтегенде,

Ал аттарымыз астымыздан жүгiрiп шаршағанда,

Ал қыздарымыз шинельдерін көйлекке ауыстырғанда,

Сол кезде ұмытпас едім, кешірмей, ұтылмас едім.