Рождественский романс - Владимир Туриянский

Опять зима, и все как мир старо.

Бесшумно, в полусумраке аллей

смирительной рубашечкой белея,

идет снежок — рассеянный Пьеро.

Чернеет взвод продрогших тополей

у станции в почетном карауле,

огни последних поездов блеснули,

как пригоршня тускнеющих углей.

Крадется без дороги, наугад,

морозный вечер под руку со снегом,

как два зека, измученных побегом,

они бредут куда глаза глядят.

И так они идут через поля,

которым не видать конца и края.

Как белый снег над крышей пролетает,

здесь пролетела молодость моя.

Благослови господь мой бедный стол,

дрожит свеча — вот кровь твоя и тело.

Как быстро время жизни пролетело,

как календарь — листочек за листом.

И ровно в полночь старое кино,

и маленькие праздники из детства,

и пахнет хлебом, и тепло на сердце.

Все было так недавно и давно.

Қайтадан қыс мезгілі, бәрі дүниедегідей ескі.

Үнсіз, аллеялардың жартылай қараңғылығында

курткамен ақ түске айналу,

қар жауып жатыр - бейшара Пьерро.

Бір взвод салқындаған теректер қара түске боялады

станцияда құрметті қарауыл сапында,

соңғы пойыздардың шамдары жыпылықтады,

бір уыс солып бара жатқан көмір сияқты.

Жолсыз, кездейсоқ,

қарлы қолтық астындағы аязды кеш,

қашудан шаршаған екі сотталушы сияқты,

олар көздері қайда қарайды.

Осылайша олар өрістерді аралайды,

оның соңы көрінбейді.

Төбеден ақ қар ұшқанда,

Міне, менің жастық шағым ұшып кетті.

Бейшара дастарханыма Алла береке берсін

шам дірілдейді - міне сіздің қаныңыз бен денеңіз.

Уақыт қалай тез зымырап өтті

күнтізбе сияқты - парақ парақ.

Дәл түн ортасында ескі фильм

және бала кезінен шағын мерекелер,

және нанның иісі, жүректе жылу.

Барлығы соншалықты жақында және ертеде болды.