Непогода в горах - Владимир Туриянский

Непогода в горах, лепит снег, не стихая ночами,

На кривые дороги конца февраля.

И, замедлив свой бег, ветер пихты качает,

И летят, словно чайки, качаясь, сквозь снег, бугеля.

И весёлый снежок на ресницах слезами растает

Или просто на миг припадёт сединой на висках.

Может, это не снег?

Может быть, это жизнь пролетает

Вверх по белому склону усталой горы в облаках?

Так бывает в горах.

Вроде, нету причин для печали,

Что за мука в ненастье?

Ведь это всего только снег.

А к рассвету, когда наши песни уже отзвучали,

Вспоминаем о старых вершинах и тех, кого нет.

Непогода в горах.

Заметает дома и берёзы.

Одинокие лыжи, как крест на распутье дорог.

Не грусти.

И оставь только эту улыбку сквозь слёзы.

И мы снова сюда возвратимся, ты дай только срок.

Таудағы қолайсыз ауа-райы, қардың мүсіндеуі, түнде басылмауы,

Ақпан айының аяғында қисық жолдарда.

Оның жүгіруін бәсеңдеткен жел шыршаны шайқайды,

Ал олар шағаладай ұшады, қарды, қамыттарды аралап.

Ал кірпіктегі көңілді қар көз жасымен еріп кетеді

Немесе бір сәтке ол храмдарда сұр түске боялады.

Мүмкін қар емес шығар?

Мүмкін бұл өмір зымырап өтіп жатқан шығар

Бұлттағы шаршаған таудың ақ баурайында?

Бұл тауларда болады.

Мұңайуға негіз жоқ сияқты

Қолайсыз ауа-райында қандай ұн?

Өйткені, бұл жай ғана қар.

Таң атқанда, әндеріміз тоқтаған кезде,

Ескі шыңдарды да, жоқтарды да еске аламыз.

Таудағы қолайсыз ауа-райы.

Үйлерді, қайыңдарды сыпырады.

Жалғыз шаңғылар, жол қиылысындағы крест сияқты.

Мұңайма.

Көз жасының арасында тек осы күлкіні қалдырыңыз.

Ал біз осында қайтамыз, тек маған мерзім беріңіз.