Господа капитаны - Владимир Туриянский

Господа капитаны, что-то Вас не пойму,

Исчезают каштаны в сигаретном дыму.

Разве метеосводка нас удержит в плену?

А упрямая лодка режет носом волну.

Кто завел нас в болото?

Дождь и пахнет снежком.

Вид у нас, словно кто-то ахнул пыльным мешком.

Вдруг луженая глотка разорвет тишину,

Но упрямая лодка режет носом волну.

Месяц май — прима вера и балдеешь вполне,

Но по носу шивера* и мороз по спине.

После фразы короткой только крики «Тону!" —

Капитан вслед за лодкой носом режет волну.

До свиданья, ребята, здравствуй, город Москва,

Мы вернемся обратно — ждет нас речка Протва,

Где звезда на закате, пролетев сквозь сосну,

Словно маленький катер догоняет луну.

Мырзалар капитандар, мен сізді түсінбеймін,

Каштан темекі түтінінде жоғалады.

Ауа-райы туралы есеп бізді тұтқындайды ма?

Ал қыңыр қайық толқынды мұрнымен кесіп тастайды.

Бізді батпаққа әкелген кім?

Жаңбыр мен қардың иісі.

Біреу шаң басқан дорбасын демеп жіберген сияқтымыз.

Кенеттен консервіленген жұлдыру тыныштықты бұзады,

Бірақ қыңыр қайық толқынды мұрнымен кесіп тастайды.

Мамыр айы - бұл бірінші сенім және сіз мүлдем ақылсызсыз,

Бірақ мұрнында діріл*, арқада аяз бар.

Қысқа фразадан кейін тек «Сүңгіт!» - деп айқайлайды.

Мұрнымен қайықтың соңынан ерген капитан толқынды кесіп тастайды.

Қош бол, балалар, сәлем, Мәскеу қаласы,

Біз қайтып ораламыз - бізді Протва өзені күтіп тұр,

Күн батқанда қарағайдың арасынан ұшқан жұлдыз қайда,

Айды қуған шағын қайық сияқты.