Кто видит сны... - Владимир Туриянский

Кто видит сны, кто плачет по ночам,

Как в детстве, в ожидании обмана.

А я, рюкзак прикинув по плечам,

Глотаю дым весеннего тумана.

Белеет неоконченый сонет.

Я допишу его, быть может статься.

Он так похож на уцелевший снег

Под скрюченными пальцами акаций.

Ну, что ж, дружок, давай «на посошок».

Длиннеет день, зима уходит в лето,

И нам туда, на северо-восток,

В страну бродяг и песенок неспетых.

Туда, где ходят письма не всегда

И прилетают на гнездовья птицы,

Где небо и бегущая вода

Сливаются невидимой границей.

Платить долги и уезжать скорей

(Здесь небо сплошь в оконных переплётах)

Из душных комнат с видом на людей,

Где жизнь стучит костяшками на счётах.

Ну, что ж, дружок, давай «на посошок»,

Присядем, посидим перед дорогой,

Чтобы не знать сомнений и тревог

Там, вдалеке, где письма ходят долго.

Кім түс көреді, түнде кім жылайды,

Балалық шақтағыдай алдауды күту.

Ал мен иығыма рюкзак тастап,

Көктемгі тұманның түтінін жұтамын.

Аяқталмаған сонет ағарады.

Мен оны қосамын, мүмкін.

Ол аман қалған қарға ұқсайды

Акацияның қисық саусақтарының астында.

Ал, жарайды досым, жолға шығайық.

Күндер ұзарады, қыс жазға айналады,

Біз сол жаққа, солтүстік-шығысқа барамыз,

Қаңғыбастар мен айтылмаған жырлар еліне.

Әріптер әрқашан бара бермейтін жерге

Ал ұя салатын құстар ұшады,

Аспан мен ағын су қайда

Көрінбейтін шекарамен біріктіріңіз.

Қарызыңды төлеп, тезірек кет

(Мұнда аспан толығымен терезе жақтауларында)

Адамдарға қарайтын дымқыл бөлмелерден

Қайда өмір абакуста тоқпақтармен қағады.

Ал, досым, «жолда»

Отырайық, жолдың алдына отырайық,

Күдік пен уайымды білмеу үшін

Онда, шалғайда, әріптер ұзақ жүретін жерде.