Песня о Земле - Владимир Высоцкий

Кто сказал: «Все сгорело дотла?

Больше в Землю не бросите семя»?

Кто сказал, что Земля умерла?

Нет!

Она затаилась на время.

Материнство не взять у Земли,

Не отнять, как не вычерпать моря.

Кто поверил, что Землю сожгли?

Нет!

Она почернела от горя.

Как разрезы, траншеи легли,

И воронки, как раны, зияют,

Обнаженные нервы Земли

Неземное страдание знают.

Она вынесет все, переждет.

Не записывай Землю в калеки!

Кто сказал, что Земля не поет,

Что она замолчала навеки?

Нет!

Звенит она, стоны глуша,

Изо всех своих ран, из отдушин.

Ведь Земля — это наша душа,

Сапогами не вытоптать душу!

Кто поверил, что Землю сожгли?

Нет, она затаилась на время.

Кім айтты: «Барлығы жанып кетті ме?

Жерге бұдан да көп тұқым тастамаңыздар»?

Жер өлді деп кім айтты?

Жоқ!

Ол біразға дейін жасырынып қалды.

Жерден ананы алу мүмкін емес,

Алып кетпеу үшін, теңізді қалай сормау керек.

Жердің өртенгеніне кім сенді?

Жоқ!

Ол қайғыдан қара түсті.

Кесілген траншеялар сияқты,

Шұңқырлар, жаралар сияқты,

Жердің ашық нервтері

Олар ауыр азапты біледі.

Ол бәріне шыдайды, күтеді.

Жерді мүгедектер деп жазбаңдар!

Жер ән салмайды деп кім айтты,

Ол мәңгі үнсіз қалды ма?

Жоқ!

Ол қоңырау соғады, саңырау болып жылайды,

Сіздің барлық жараларыңыздан, желдеткіштерден.

Өйткені, Жер біздің жанымыз,

Етік жанды таптамайды!

Жердің өртенгеніне кім сенді?

Жоқ, ол біраз уақыт жасырынып қалды.