Высота - Владимир Высоцкий

Вцепились они в высоту, как в свое.

Огонь минометный, шквальный…

А мы все лезли толпой на нее,

Как на буфет вокзальный.

И крики «ура» застывали во рту,

Когда мы пули глотали.

Семь раз занимали мы ту высоту —

Семь раз мы ее оставляли.

И снова в атаку не хочется всем,

Земля — как горелая каша…

В восьмой раз возьмем мы ее насовсем —

Свое возьмем, кровное, наше!

А можно ее стороной обойти, —

И что мы к ней прицепились?!

Но, видно, уж точно — все судьбы-пути

На этой высотке скрестились.

Вцепились они в высоту, как в свое.

Огонь минометный, шквальный…

А мы все лезли толпой на нее,

Как на буфет вокзальный.

Биіктікке өздерінікіндей жабысты.

Минометпен атыс, ауыр...

Біз бәріміз оның үстіне тобырмен көтерілдік,

Станциялық буфет сияқты.

«Ура» деген айқайлар аузында қатып қалды,

Біз оқтарды жұтқанда.

Біз бұл биіктікті жеті рет басып алдық -

Біз оны жеті рет тастап кеттік.

Тағы да, бәрі шабуыл жасағысы келмейді,

Жер күйдірілген ботқа тәрізді...

Сегізінші рет біз оны мәңгілікке қабылдаймыз -

Біздікі, біздікі, біздікі болса, аламыз!

Сіз оны айналып өте аласыз, -

Ал біз оған не жабысып қалдық?!

Бірақ, анық - барлық тағдырлар - жолдар

Олар осы биіктіктен өтті.

Биіктікке өздерінікіндей жабысты.

Минометпен атыс, ауыр...

Біз бәріміз оның үстіне тобырмен көтерілдік,

Станциялық буфет сияқты.