Legenda - Земфира, Angelo Badalamenti

Среди связок в горле комом теснится крик, но настала пора, и тут уж кричи, не кричи.

Лишь потом кто-то долго не сможет забыть, как, шатаясь, бойцы об траву вытирали мечи.

И как хлопало крыльями чёрное племя ворон, как смеялось небо, а потом прикусило язык.

И дрожала рука у того, кто остался жив, и внезапно в вечность вдруг превратился миг.

И горел погребальным костром закат, и волками смотрели звезды из облаков.

Как, раскинув руки, лежали ушедшие в ночь, и как спали вповалку живые, не видя снов...

А "жизнь" - только слово, есть лишь любовь и есть смерть...

Эй!

А кто будет петь, если все будут спать?

Смерть стоит того, чтобы жить, а любовь стоит того, чтобы ждать...

Айқай жұлдырудағы байламдардың арасында толып жатыр, бірақ уақыт келді, содан кейін айқайлаңыз, айқайламаңыз.

Сонда ғана төбелесшілердің қылыштарын шөпке сүрткенін біреу көпке дейін ұмыта алады.

Ал қарғалардың қара тайпасы қалай қанат қақты, аспан қалай күлді, содан кейін тілін тістейді.

Ал тірі қалғанның қолы дірілдеп, кенет бір сәт кенет мәңгілікке айналды.

Ал күн батуы жаназа отындай жанып, бұлттағы жұлдыздар қасқырға ұқсайды.

Өлгендердің түнде қолдарын жайып, қалай ұйықтап жатқанын және олар түс көрмей, тірідей ұйықтап жатқанын ...

Ал «өмір» тек сөз, махаббат бар, өлім бар...

Эй!

Ал егер бәрі ұйықтап жатса, кім ән айтады?

Өлім өмір сүруге тұрарлық, ал махаббат күтуге тұрарлық...