Очи чёрные. Погоня - Владимир Высоцкий

Во хмелю слегка,

Лесом правил я.

Не устал пока, —

Пел за здравие.

А умел я петь

Песни вздорные:

«Как любил я вас,

Очи черные…»

То плелись, то неслись, то трусили рысцой.

И болотную слизь конь швырял мне в лицо.

Только я проглочу вместе с грязью слюну,

Штоф у горла скручу — и опять затяну:

«Очи черные!

Как любил я вас…»

Но — прикончил я То, что впрок припас.

Головой тряхнул,

Чтоб слетела блажь,

И вокруг взглянул —

И присвистнул аж:

Лес стеной впереди — не пускает стена, —

Кони прядут ушами, назад подают.

Где просвет, где прогал — не видать ни рожна!

Колют иглы меня, до костей достают.

Коренной ты мой,

Выручай же, брат!

Ты куда, родной, —

Почему назад?!

Дождь — как яд с ветвей —

Недобром пропах.

Пристяжной моей

Волк нырнул под пах.

Вот же пьяный дурак, вот же налил глаза!

Ведь погибель пришла, а бежать — не суметь, —

Из колоды моей утащили туза,

Да такого туза, без которого — смерть!

Я ору волкам:

«Побери вас прах…" —

А коней пока

Подгоняет страх.

Шевелю кнутом —

Бью крученые

И ору притом:

«Очи черные!..»

Храп, да топот, да лязг, да лихой перепляс —

Бубенцы плясовую играют с дуги.

Ах вы кони мои, погублю же я вас, —

Выносите, друзья, выносите, враги!

…От погони той

Даже хмель иссяк.

Мы на кряж крутой —

На одних осях,

В хлопьях пены мы —

Струи в кряж лились, —

Отдышались, отхрипели

Да откашлялись.

Я лошадкам забитым, что не подвели,

Поклонился в копыта, до самой земли,

Сбросил с воза манатки, повел в поводу…

Спаси бог вас, лошадки, что целым иду!

Аздап құлмақпен,

Мен орманды басқардым.

Әлі шаршаған жоқпын -

Денсаулық үшін ән айтты.

Ал мен ән айта алатынмын

Әндер абсурд:

«Мен сені қалай сүйдім

Қара көз…»

Олар ілгерілеп, сосын жүгірді, содан кейін жүгірді.

Ал жылқы бетіме батпақты шлам лақтырды.

Мен ғана сілекейді балшықпен бірге жұтамын,

Мен дамасканы жұлдырудан бұраймын - және оны қайтадан қатайтыңыз:

«Қара көз!

Мен сені қалай сүйдім...»

Бірақ – мен болашақта не күтіп тұрғанын аяқтадым.

басын шайқады,

Бақыттың ұшуы үшін

Және айналаға қарады -

Және қазірдің өзінде ысқырып:

Орман алдыда қабырға - қабырға кіргізбейді, -

Жылқылар құлағымен иіріледі, олар тамақтанады.

Алшақтық қайда, алшақтық қайда - сіз ештеңені көре алмайсыз!

Олар мені инемен шаншып, сүйекке дейін жеткізеді.

Сен менің тамырымсың

Маған көмектесші, ағайын!

Қайдасың, қымбаттым, -

Неге артқа?!

Жаңбыр - бұтақтардан шыққан у сияқты -

Жағымсыз иіс.

Менің сүйре

Қасқыр шап астына сүңгіп кетті.

Міне мас ақымақ, міне көзін төкті!

Өлім келді, жүгіре алмай, -

Менің палубамнан эйс ұрланды,

Иә, мұндай Эйс, онсыз - өлім!

Мен қасқырларға айқайлаймын:

«Күліңді ал...»

Әзірге аттар

Қорқынышты тудырады.

Мен қамшымен қозғаламын -

Сұлу бұрылды

Оның үстіне айқайлап:

«Қара көз!..»

Қорылдау, иә тепкілеу, иә шырылдау, иә сергек би -

Би қоңыраулары доғадан ойналады.

О, сендер менің аттарымсыңдар, мен сені құртамын, -

Алыңдар, достар, шығарыңдар, жаулар!

...Сол қуудан

Тіпті құлмақ та жоғалып кетті.

Біз тік жотадамыз -

Бірдей осьтерде

Біз көбік талшықтарындамыз

Жотаға құйылған ұшақтар, -

Тыныштық, қарлығу

Иә, олар тамағын тазартты.

Мені сойылынған жылқылар түсірмеген,

Тұяққа тағзым, жерге тағзым,

Ол сөмкені арбадан лақтырып, оны оқиғаға апарды ...

Құдай сақтасын, аттар, мен бүтін жүріп келемін!