Письмо из Магадана в Москву - Вадим Козин

Давно-давно я с вами не был вместе,

И вы, конечно, вспомнив про меня,

Рукой махнёте — никаких известий,

Он где-то очень далеко, друзья.

Не верьте злому этому навету,

Прервите тот надуманный рассказ.

Такого края не было и нету,

А если был, то задолго до нас.

И кто бывал когда-то в этом крае,

Тот не узнал бы нынче этих мест —

Огнями строек небо озаряя,

Растут посёлки новые окрест.

И от Москвы до нас гораздо ближе,

Чем было раньше.

Мы тут, как и вы,

Живём и любим, трудимся и дышим

Одним и тем же воздухом Москвы.

У нас зима в свои права вступила,

Такая, что и рассказать нельзя.

Вот так мы и живём, а то, что было,

Давно ушло в историю, друзья.

Ұзақ уақыт сенімен бірге болмадым,

Ал сен, әрине, мені еске аласың,

Қолыңызды бұлғаңыз - жаңалық жоқ,

Ол өте алыс жерде, достар.

Сенбе мына жаман жалаға,

Бұл ойдан шығарылған әңгімені тоқтатыңыз.

Ондай шеті болған жоқ,

Ал егер бар болса, онда бізден көп бұрын.

Бір кездері осы өңірде кім болған,

Ол бүгін бұл жерлерді танымас еді -

Аспанды жарықтандыратын құрылыс шамдары,

Айналада жаңа қоныстар бой көтеруде.

Мәскеуден бізге әлдеқайда жақын,

Бұрын не болды.

Біз де сіз сияқты осындамыз

Біз өмір сүреміз және сүйеміз, жұмыс істейміз және тыныс аламыз

Сол Мәскеудің ауасы.

Бізбен бірге қыс өз алдына,

Айтуға болмайтындай.

Біз осылай өмір сүреміз, бірақ не болды,

Тарихта баяғыда кетті, достар.