Не уводите меня из весны - Владимир Высоцкий

Весна еще в начале, еще не загуляли,

Но уж душа рвалася из груди,

Но вдруг приходят двое, с конвоем, с конвоем,

Оденься, — говорят, — и выходи.

Я так тогда просил у старшины:

Не уводите меня из весны!

До мая пропотели, все расколоть хотели,

Но, нате вам — темню я сорок дней,

И вдруг, как нож мне в спину — забрали Катерину,

И следователь стал меня главней.

Я понял, понял, что тону.

Покажьте мне хоть в форточку весну.

И вот опять вагоны, перегоны, перегоны,

И стыки рельс отсчитывают путь,

А за окном зеленым — березки и клены,

Как будто говорят: Не позабудь.

А с насыпи мне машут пацаны.

Зачем меня увозят от весны?

Спросил я Катю взглядом: Уходим?

— Не надо.

Нет, Катя, без весны я не могу!

И мне сказала Катя: Что ж, хватит, так хватит.

И в ту же ночь мы с ней ушли в тайгу.

Как ласково нас встретила она!

Так вот, так вот какая ты, весна.

А на вторые сутки на след напали суки,

Как псы, на след напали и нашли,

И завязали суки и ноги, и руки,

Как падаль, по грязи поволокли.

Я понял, мне не видеть больше сны,

Совсем меня убрали из весны.

Көктем әлі басталуда, әлі жүре қойған жоқпыз,

Бірақ жан кеудеден жұлынды,

Бірақ кенеттен екі адам келеді, эскортпен, эскортпен,

Киініп ал, дейді, сыртқа шық.

Содан мен бригадирден сұрадым:

Мені көктемнен алыстатпа!

Олар мамырға дейін тер төкті, олар бәрін бөлгісі келді,

Бірақ, міне, мен қырық күн қараңғымын,

Кенеттен менің арқамдағы пышақ сияқты, олар Катеринаны алып кетті,

Ал тергеуші маған жетекші болды.

Түсіндім, батып бара жатқанымды түсіндім.

Маған ең болмағанда терезеден көктемді көрсет.

Міне, тағы да вагондар, жүктер, жүктер,

Ал рельс буындары жолды санайды,

Ал жасыл терезенің сыртында қайыңдар мен үйеңкілер,

Олар: «Ұмытпа» дегендей.

Ал балалар маған жағалаудан қол бұлғап жатыр.

Неге мені көктемнен алып кетті?

Мен Катядан бір қарап: Кетеміз бе?

- Керек емес.

Жоқ, Катя, мен көктемсіз өмір сүре алмаймын!

Ал Катя маған: Жарайды, болды, жетеді.

Сол түні ол екеуміз тайгаға бардық.

Ол бізді қандай мейірімді қарсы алды!

Сонымен, сен осындайсың, көктем.

Екінші күні қаншықтар ізге шабуыл жасады,

Иттер сияқты олар ізге шабуыл жасап, оны тапты,

Олар қаншықтарды, аяқтарын және қолдарын байлады,

Өліктей, лай сүйреп.

Мен енді армандай алмайтынымды түсіндім

Мені бұлақтан толығымен алып тастады.