Лукоморья больше нет - Владимир Высоцкий

Лукоморья больше нет, от дубов простыл и след,

Дуб годится на паркет, так ведь нет -

Выходили из избы здоровенные жлобы,

Порубили все дубы на гробы.

Ты уймись, уймись, тоска у меня в груди,

Это только присказка, сказка впереди.

Распрекрасно жить в домах на куриных на ногах,

Но явился всем на страх Вертопрах,

Добрый молодец он был - бабку-ведьму подпоил,

Ратный подвиг совершил, дом спалил.

Ты уймись, уймись, тоска у меня в груди,

Это только присказка, сказка впереди.

Тридцать три богатыря порешили, что зазря

Берегли они царя и моря,

Каждый взял себе надел, кур завел и в нем сидел

Охраняя свой удел не у дел.

Ободрав зеленый дуб, дядька ихний сделал сруб,

А с окружающими туп стал и груб,

И ругался день-деньской бывший дядька их морской,

Хоть имел участок свой под Москвой.

Ты уймись, уймись, тоска у меня в груди,

Это только присказка, сказка впереди.

А Русалка, вот дела - честь недолго берегла,

И однажды, как смогла, родила,

Тридцать три же мужика не желают знать сынка,

Пусть считается пока сын полка.

Как-то раз один колдун, врун болтун и хохотун,

Предложил ей, как знаток бабских струн,

Мол, русалка, все пойму и с дитем тебя возьму,

И пошла она к нему как в тюрьму.

Ты уймись, уймись, тоска у меня в груди,

Это только присказка, сказка впереди.

Там и вправду ходит кот, как направо, так поет,

А как налево - так загнет анекдот,

Но ученый, сукин сын, цепь златую снес в торгсин,

А на выручку - один в магазин.

Как-то раз за Божий дар получил он гонорар,

В Лукоморье перегар на гектар,

Но хватил его удар и чтоб избегнуть Божьих кар

Кот диктует про татар мемуар.

Ты уймись, уймись, тоска у меня в груди,

Это только присказка, сказка впереди.

А бородатый Черномор, лукоморский первый вор,

Он давно Людмилу спер, ой, хитер!

Ловко пользуется, тать, тем, что может он летать,

Зазеваешься - он хвать - и тикать.

А коверный самолет сдал в музей в запрошлый год,

Любознательный народ так и прет,

И без опаски старый хрыч баб ворует - хнычь, ни хнычь,

Ой, скорей его разбей паралич!

Нету мочи, нету сил - Леший как-то недопил,

Лешачиху свою бил и вопил:

"Дай рубля, прибью а то, я ж добытчик, али кто?

А не дашь, тоды пропью долото!"

"Я ли ягод не носил?",- снова Леший голосил

"А коры по сколько кил приносил!

Надрывался издаля все твоей забавы для,

А ты жалеешь мне рубля, ах, ты тля!"

И невиданных зверей, дичи всякой нету ей,

Понаехало за ей егерей,

Так что значит не секрет - Лукоморья больше нет,

И все, о чем писал поэт - это бред.

Ты уймись, уймись, тоска, душу мне не рань,

Раз уж это - присказка, значит дело дрянь.

Лукоморье жоқ, емендер із қалдырды,

Емен паркет үшін жарамды, бірақ жоқ -

Лашықтан шыққан қызыл мойындар,

Олар табыт үшін барлық емен ағаштарын кесіп тастады.

Тыныш, сабыр, көкірегімде аңсау,

Бұл жай ғана сөз, алда ертегі.

Тауықтың аяғындағы үйлерде тұру керемет,

Бірақ Вертопрах барлығына қорқынышпен көрінді,

Ол жақсы адам еді - ол сиқыршы әжені мас етіп алды,

Ол ерлік жасады, үйді өртеп жіберді.

Тыныш, сабыр, көкірегімде аңсау,

Бұл жай ғана сөз, алда ертегі.

Отыз үш батыр бекер шешім қабылдады

Олар патша мен теңізге қамқор болды,

Әркім өзіне бір киім алып, тауықтарды бастап, оған отырды

Мұраңызды қорғау мүмкін емес.

Жасыл еменнің қабығын аршып алып, ағалары ағаштан үй жасады,

Ал айналасындағылармен ол ақымақ және дөрекі болды,

Ал олардың теңіздегі бұрынғы ағасы қарғыс айтты,

Оның Мәскеу маңында жеке учаскесі болғанымен.

Тыныш, сабыр, көкірегімде аңсау,

Бұл жай ғана сөз, алда ертегі.

Ал су перісі, солай болды - ол өз абыройын ұзақ сақтамады,

Бір күні ол мүмкіндігінше босанды,

Отыз үш адам баласын білгісі келмейді

Полк баласына дейін қаралсын.

Баяғыда сиқыршы, өтірікші, сөйлейтін, күлген.

Ол оған әйелдер жіптерін білуші ретінде ұсынды

Су перісі сияқты мен бәрін түсінемін және сені баламен алып кетемін,

Ол оған түрме сияқты барды.

Тыныш, сабыр, көкірегімде аңсау,

Бұл жай ғана сөз, алда ертегі.

Оң жақта мысық шынымен жүреді, сондықтан ол ән айтады:

Ал солға қалай - анекдот бүгіледі,

Бiрақ ғалым, қаншық баласы, алтын шынжырды торғынға алып,

Ал құтқаруға - бір дүкенге.

Бірде ол Құдайдың сыйы үшін ақы алған,

Лукоморьеде гектарына түтін,

Бірақ оның соққысы Алланың жазасынан құтылуға жеткілікті болды

Мысық татарлар туралы естелік жазып береді.

Тыныш, сабыр, көкірегімде аңсау,

Бұл жай ғана сөз, алда ертегі.

Ал сақалды Черномор, Лукоморскінің бірінші ұры,

Ол Людмиланы әлдеқашан ұрлап кеткен, әй, айлакер!

Ақылды пайдаланады, ұры, ұша алатынын,

Сіз аңқиып тұрсыз - ол ұстап алды және белгілеңіз.

Ал кілем ұшағы өткен жылы мұражайға тапсырылды.

Ізденімпаз және асығыс адамдар,

Ал қорықпай, кемпір ұрлайды - шырылдау жоқ,

О, оның сал ауруын тез жойыңыз!

Несеп жоқ, күш жоқ - Леши әйтеуір ішпеді,

Ол Лешачиханы ұрып-соғып:

«Маған бір рубль беріңіз, мен оны жеңемін, бірақ содан кейін мен алушымын, әлде кім?

Олай етпесең, мен қашауды ішемін!»

«Мен жидек тасыған жоқпын ба?» Леши тағы да жылады.

«Қанша кил қабығы әкелді!

Сіздің барлық қызықтарыңыз үшін алыстан жыртылды,

Ал сен маған бір рубльді аямайсың, ау, тли!

Ал көрінбейтін жануарлар, оған ойын жоқ,

Оған аңшылар келді,

Демек, бұл құпия емес - Лукоморье енді жоқ,

Ал ақынның жазғанының бәрі бос сөз.

Сабыр ет, сабыр ет, мұң, жанымды ауыртпа,

Бұл сөз болған соң, бұл қоқыс.