Про дикого вепря - Владимир Высоцкий

В королевстве, где все тихо и складно,

Где ни войн, ни катаклизмов, ни бурь,

Появился дикий вепрь огромадный -

То ли буйвол, то ли бык, то ли тур.

Сам король страдал желудком и астмой,

Только кашлем сильный страх наводил, -

А тем временем зверюга ужасный

Коих ел, а коих в лес волочил.

И король тотчас издал три декрета:

"Зверя надо одолеть наконец!

Кто отчается на это, на это,

Тот принцессу поведет под венец".

А в отчаявшемся том государстве -

Как войдешь, так прямо наискосок -

В бесшабашной жил тоске и гусарстве

Бывший лучший, но опальный стрелок.

На полу лежали люди и шкуры,

Пели песни, пили меды - и тут

Протрубили во дворе трубадуры,

Хвать стрелка - и во дворец волокут.

И король ему прокашлял: "Не буду

Я читать тебе морали, юнец, -

Вот, если завтра победишь чуду-юду,

То принцессу поведешь под венец".

А стрелок: "Да это что за награда?!

Мне бы - выкатить портвейна бадью!"

Мол, принцессу мне и даром не надо, -

Чуду-юду я и так победю!

А король: "Возьмешь принцессу - и точка!

А не то тебя раз-два - и в тюрьму!

Ведь это все же королевская дочка!.."

А стрелок: "Ну хоть убей - не возьму!"

И пока король с им так препирался,

Съел уже почти всех женщин и кур

И возле самого дворца ошивался

Этот самый то ли бык, то ли тур.

Делать нечего - портвейн он отспорил, -

Чуду-юду уложил - и убег...

Вот так принцессу с королем опозорил

Бывший лучший, но опальный стрелок.

Барлығы тыныш және үйлесімді патшалықта,

Соғыстар, катаклизмдер, дауылдар жоқ жерде,

Үлкен жабайы қабан пайда болды -

Не буйвол, не бұқа, не тур.

Патшаның өзі асқазан мен демікпеден зардап шекті,

Тек жөтел қатты қорқыныш тудырды, -

Осы уақытта қорқынышты аң

Оны жеп, орманға сүйреп апарды.

Патша бірден үш жарлық шығарды:

«Аңды ақыры жеңу керек!

Кім осыдан, осыдан үмітін үзеді,

Сол ханшайым дәлізге апарады».

Және сол үмітсіз күйде -

Сіз кірген кезде, дәл солай -

Ойсыз сағыныш пен гусарларда өмір сүрді

Бұрынғы ең жақсы, бірақ масқара атқыш.

Еденде адамдар мен терілер болды,

Олар ән айтты, бал ішті - содан кейін

Трубадурлар аулада кернейлерін тартты,

Жебені ұстаңыз - және сарайға сүйреп апарыңыз.

Патша оған жөтеліп: «Болмаймын

Мен саған мораль оқыдым, жасым, -

Енді ертең бір керемет жеңіп алсаң,

Содан кейін сіз ханшайымды дәлізге апарасыз.

Ал атқан: «Бұл не деген марапат?!

Мен бір шелек порт шарабы шығарғым келеді!

Маған ханшайым бекер керек емес сияқты, -

Керемет-юду, сондықтан мен жеңемін!

Ал патша: «Ханшайымды алыңыз - және болды!

Әйтпесе, сіз бір-екі рет - және түрмеде!

Өйткені, бұл әлі де патша қызы! .. »

Ал атқыш: «Жарайды, мен өмір бойы алмаймын!»

Патша онымен осылай дауласып жатқанда,

Қазірдің өзінде барлық дерлік әйелдер мен тауықтарды жеп қойды

Және сарайдың өзін айнала ілінді

Бұл не бұқа, не тур.

Ештеңе жоқ, - деді ол портты, -

Керемет Юду жатып - қашып кетті ...

Ханшайым мен патша осылай масқара болды

Бұрынғы ең жақсы, бірақ масқара атқыш.