Тот, который не стрелял - Владимир Высоцкий

Я вам мозги не пудрю — уже не тот завод.

В меня стрелял поутру из ружей целый взвод.

За что мне эта злая, нелепая стезя?-

Не то чтобы не знаю — рассказывать нельзя.

Мой командир меня почти что спас,

Но кто-то на расстреле настоял,

И взвод отлично выполнил приказ,

Но был один, который не стрелял.

Судьба моя лихая давно наперекос, —

Однажды «языка"я добыл, да не донес.

И особист Суэтин, неутомимый наш,

Еще тогда приметил и взял на карандаш.

Он выволок на свет и приволок

Подколотый, подшитый материал,

Никто поделать ничего не смог.

Нет, смог один, который не стрелял.

Рука упала в пропасть с дурацким криком «Пли!»

И залп мне выдал пропуск в ту сторону земли.

Но слышу: — Жив зараза.

Тащите в медсанбат!

Расстреливать два раза уставы не велят.

А врач потом все цокал языком

И, удивляясь, пули удалял,

А я в бреду беседовал тайком

С тем пареньком, который не стрелял.

Я раны, как собака, лизал, а не лечил,

В госпиталях, однако, в большом почете был.

Ходил в меня влюбленный весь слабый женский пол:

— Эй ты, недостреленный!

Давай-ка на укол!

Наш батальон геройствовал в Крыму,

И я туда глюкозу посылал,

Чтоб было слаще воевать ему,

Кому?

Тому, который не стрелял.

Я пил чаек из блюдца, со спиртиком бывал,

Мне не пришлось загнуться, и я довоевал.

В свой полк определили.

— Воюй, — сказал комбат, —

А что недострелили, так я невиноват!..

Я тоже рад был, но, присев у пня,

Я выл белугой и судьбину клял, —

Немецкий снайпер дострелил меня

Убив того, который не стрелял.

Мен сіздің миыңызды ұнтақтап жатқан жоқпын - бұл енді бұрынғы зауыт емес.

Бүкіл взвод таңертең мылтықпен маған оқ атты.

Маған бұл зұлым, абсурдтық жол не үшін керек?

Бұл білмегенім емес – айта алмаймын.

Командирім мені құтқарып қала жаздады

Бірақ біреу атуды талап етті,

Ал взвод бұйрықты мүлтіксіз орындады,

Бірақ атпаған біреу болды.

Менің тағдырым баяғыда бұрмаланған, -

Бірде «тіл» алдым, бірақ хабарлаған жоқпын.

Арнайы офицер Суетин, біздің ерінбейтін,

Сол кезде де байқап, қарындашқа апардым.

Жарыққа сүйреп, сүйрете жөнелді

Бекітілген, жиектелген материал,

Ешкім ештеңе істей алмады.

Жоқ, атпаған адам ғана атса керек.

«Плай!» деген ақымақ айқаймен қол тұңғиыққа құлады.

Ал волейбол маған жердің арғы бетіне өтуге мүмкіндік берді.

Бірақ естимін: - Инфекция тірі.

Медициналық батальонға апарыңыз!

Регламент екі рет атуға бұйрық бермейді.

Содан кейін дәрігер оның тілін шертті

Және таң қалып, оқтарды алып тастады,

Ал мен болсам сандырақтап жасырын сөйледім

Сол оқ атпаған жігітпен.

Иттей жараларды жаладым, жазылмады,

Бірақ ауруханаларда ол үлкен құрметке ие болды.

Бүкіл әлсіз әйел жынысы, маған ғашық, ғашық болды:

- Әй, атпа!

Тістеп алайық!

Біздің батальон Қырымда батыр болды,

Мен сонда глюкозаны жібердім,

Оған күресуді жеңілдету үшін

Кімге?

Атпаған адам.

Шағалаларды тәрелкеден іштім, Арақ іштім,

Еңкеймей, төбелесті аяқтадым.

Олар мені өз полкіме тағайындады.

– Ұрыс, – деді батальон командирі, –

Ал олар атпаған, сондықтан мен кінәсізмін! ..

Мен де қуандым, бірақ діңгекке отырып,

Белугадай айқайлап, тағдырға қарғыс айттым, -

Неміс снайпері мені атып тастады

Атпағанды ​​өлтіру.