Карина - Женя Белоусов

Я уже не нужен, снег всему просвет,

Небосвод разрушен

Веры свет померк, дружбы нашей нет,

Мир тосклив и скушен.

Призрак одиночества влечет меня к себе,

В хрустальной тишине,

Улыбаясь мне

Что ж, опять во дворце его мне суждено бывать,

Краски растирать,

На холсте писать

Карину, Карину, Карину надежд паутину,

Карину, Карину, Карину души паутину.

Кисть послушно пишет нежный лик

С серыми глазами

Алый цвет на губах, как крик,

в сердце лед мечтаний

Мерцаньем теплых красок ожил светлый образ вновь,

Прежняя любовь,

Забытая тобой.

Поставлю ближе к свету старый мой мольберт,

В последний раз

Взгляну на милой мне портрет.

Карину, Карину, Карину надежд паутину,

Карину, Карину, Карину души паутину.

Мен енді керек емеспін, қар бәрі ашық,

Фирма жойылды

Сенім нұрын сөндірді, біздің достығымыз жоқ,

Дүние мұңды және қызықсыз.

Жалғыздықтың елесі мені өзіне тартады,

Кристалды тыныштықта

маған күлді

Маған тағы да оның сарайында болу жазылды,

бояуды сүрту,

Кенепке жазыңыз

Карина, Карина, Карина желіге үміттенеді,

Карина, Карина, Карина жан торабы.

Қылқалам мойынсұнғышпен нәзік жүзді жазады

Сұр көздерімен

Еріндердегі қызыл түс, айқай сияқты,

арман мұзының жүрегінде

Жылы түстердің жыпылықтауы жарқын бейнені қайта тірілтті,

Бұрынғы махаббат

Сен ұмытқан.

Мен ескі мольбертімді жарыққа жақындатамын,

Соңғы рет

Мен қымбатты портретіме қараймын.

Карина, Карина, Карина желіге үміттенеді,

Карина, Карина, Карина жан торабы.