Алёша - Зара

Белеет ли в поле пороша

Иль гулкие ливни шумят,

Стоит над горою Алеша,

Болгарии русский солдат.

И сердцу по-прежнему горько,

Что после свинцовой пурги

Из камня его гимнастерка,

Из камня его сапоги.

Немало под страшною ношей

Легло безымянных парней.

Но то, что вот этот — Алеша,

Известно Болгарии всей.

К долинам, покоем объятым,

Ему не сойти с высоты.

Цветов он не дарит девчатам —

Они ему дарят цветы.

Привычный, как солнце, как ветер.

Как солнце и ветер.

Привычный, как солнце и ветер,

Как в небе вечернем звезда.

Стоит он над городом этим.

Над городом этим.

Как будто над городом этим

Вот так и стоял он всегда.

Белеет ли в поле пороша

Иль гулкие ливни шумят,

Стоит над горою Алеша,

Болгарии русский солдат.

Далада ұнтақ ағар ма

Иле жаңғырық нөсер шулы,

Алеша тауының үстінде тұрып,

Болгар орыс солдаты.

Ал жүрек әлі ащы

Қорғасын бораннан кейін ше

Көйлегінің тастан,

Оның етігі тастан жасалған.

Қорқынышты жүктің астында көп

Аты жоқ жігіттер жатып қалды.

Бірақ бұл Алеша екені

Бүкіл Болгарияға белгілі.

Бейбітшілік құшағына алған аңғарларға,

Ол биіктерден түсе алмайды.

Ол қыздарға гүл бермейді -

Олар оған гүл береді.

Таныс, күндей, желдей.

Күн мен жел сияқты.

Күн мен жел сияқты таныс,

Кешкі аспандағы жұлдыз сияқты.

Ол осы қаланың үстінде тұр.

Осы қаланың үстінде.

Осы қаланың үстінде сияқты

Ол әрқашан осылай тұрды.

Далада ұнтақ ағар ма

Иле жаңғырық нөсер шулы,

Алеша тауының үстінде тұрып,

Болгар орыс солдаты.