В объятиях утренней зари - Юрий Черкашин

В объятьях утренней зари

Я окунусь в прохладу трав,

И, душу, настежь отворив,

Отдам печаль свою ветрам.

Рассветный луч зажёг росу.

Туман клубится по земле.

Я всё с собой не унесу,

Я здесь хочу оставить след.

Среди берёзок и рябин

Я с детством нить ещё храню.

Среди некошеных долин

Я юность старостью сменю.

И пусть укроет листопад

Мои смятения и грусть.

А я без цели, наугад,

Уйду в туман и растворюсь.

Таң атқан таңның құшағында

Мен шөптердің салқындығына сүңгемін,

Ал, жан ашық,

Мен мұңымды желдерге беремін.

Таңның нұры шықты тұтандырды.

Жер бетін тұман басып жатыр.

Мен бәрін өзіммен бірге алмаймын,

Мен осында із қалдырғым келеді.

Қайың мен тау күлінің арасында

Бала кезімнен әлі күнге дейін жіпті ұстаймын.

Шөпсіз алқаптардың арасында

Жастықты кәрілікке ауыстырамын.

Ал күзді жауып алсын

Менің шатасуым мен қайғым.

Мен мақсатсызмын, кездейсоқ,

Мен тұманға кіріп, ерітемін.