Художник - Юрий Черкашин

Пишу я картины и мелом и краской —

Пейзажи, портреты глядят из-под рук.

И чёрные вороны, будто бы кляксы,

На листьях осенних танцуют вокруг.

Рисую я замок, закатом согретый.

На гербе старинном — со стрелами лук.

И мчится карета, и слышатся где-то

Знакомые песни вчерашних подруг.

Ты смотришь в глаза мне… Когда это было?..

Я вижу тебя, слышу стук каблучков,

Но платье твоё уже, может, истлело,

А я узнаю, узнаю его вновь.

Затянуты крепко глаза чёрной лентой.

И веером — пальцы протянутых рук…

Чего они ищут, рванувшись за кем-то?

В заброшенном доме лишь тени вокруг.

Мен бормен және бояумен суреттер жазамын -

Пейзаждар, портреттер қол астынан көрінеді.

Ал қара қарғалар дақ тәрізді,

Күзгі жапырақтарда олар айнала билейді.

Мен күн батқаннан жылыған сарайды саламын.

Ескі елтаңбада – жебелері бар садақ.

Ал күйме жүгіріп, бір жерден естіледі

Кешегі қыздардың таныс әндері.

Менің көзіме қарайсың... Бұл қашан болды?..

Мен сені көріп тұрмын, өкшенің дыбысын естимін,

Бірақ сіздің көйлегіңіз шіріп кеткен болуы мүмкін,

Ал мен танимын, қайта танимын.

Көздер қара таспамен тығыз жабылған.

Ал желдеткіш сияқты - созылған қолдардың саусақтары ...

Біреудің артынан жүгіргенде олар не іздейді?

Қараусыз қалған үйде тек көлеңкелер ғана бар.