Московская квартира - Юрий Черкашин

Между тенью и солнцем скользнул ветерок,

Прислонился к стеклу, дверь закрыл на замок.

Я дождался его после долгого сна.

Он мой пыл охладил, пыл вчерашнего дня.

Я увидел вдруг свечи, цветы и портрет.

Кто-то прятал их здесь от меня столько лет,

И Божественный свет проявился на цвет,

А я думал уже, что его больше нет.

Слева-шкаф, справа-стул, помню, ветер подул.

Из открытых дверей по вискам полоснул.

Снег на шапке моей таял, падая вниз.

Я был счастлив тогда, я пел песни на бис.

И бокалов трезвон из открытх окон

Рассыпался по городу, пел саксофон.

Заставая врасплох запоздавших гостей,

Бой курантов отмерил полжизни моей.

Занавески вразлет, сколько пили — не в счет,

Только чувствовал я, что уже Новый Год,

Что уже новый снег на балконе лежит.

И подруга моя не о том говорит.

А когда поутру шел по тонкому льду,

Черный кот норовил предо мной проскользнуть.

Запах ели бил в нос, было жалко до слез,

Что уже не догнать стук вагонных колес.

Я ушел тогда прочь, все равно было мне,

Что закончилась ночь, и, что начался день,

Чемодан мой большой на дороге стоял,

А я веткой стихи на сугробе писал.

Для меня был перрон, словно край всей земли,

И гадала на сон мне цыганка с детьми,

Только в мыслях давно подъезжал я к Москве

И хотел посмотреть на перрон из купе.

Я хотел помотреть на перрон из купе…

Көлеңке мен күннің арасында самал сырғып өтті,

Ол әйнекке сүйенді, есікті құлыптады.

Ұзақ ұйқыдан кейін оны күттім.

Ол менің жалынымды, кешегі жалынды суытқан.

Мен кенеттен шамдарды, гүлдерді және портретті көрдім.

Біреу оларды менен ұзақ жылдар бойы жасырды,

Түсте Құдайдың нұры пайда болды,

Мен ол енді жоқ деп ойладым.

Сол жақта шкаф, оң жақта орындық, жел соққаны есімде.

Ол ашық есіктерден храмдарын кесіп тастады.

Қалпағымдағы қар еріп, құлап жатты.

Мен ол кезде қуандым, әндерді шырқадым.

Ал ашық терезелерден көзілдірік шырылдады

Шаһарға шашылып, саксофонмен ән салды.

Кешігіп келген қонақтарды таң қалдырып,

Қоңыраулы сағат өмірімнің жартысы болды.

Перделер ұшады, қанша ішкені есептелмейді,

Мен қазірдің өзінде Жаңа жыл екенін сезіндім,

Сол жаңа қар балконда.

Ал менің досым бұл туралы айтпайды.

Таңертең мен жұқа мұзбен жүргенде,

Қара мысық менің алдымда сырғып кетуге тырысты.

Мұрныма шыршаның иісі келді, көз жасыма өкініш болды,

Енді вагон доңғалақтарының дыбысын қуып жету мүмкін емес.

Мен кеттім, мен үшін бәрі бірдей,

Түн бітті, күн басталды

Менің үлкен чемоданым жолда тұрды,

Ал мен бұтағы бар қар үйіндісіне өлең жаздым.

Мен үшін бүкіл жердің шетіндей платформа болды,

Балалы сыған әйел маған арманымды айтып берді,

Тек ойымда мен Мәскеуге дейін ұзақ жүрдім

Ал мен купеден перронға қарағым келді.

Мен купеден перронға қарағым келді...