Solitude - Woe

Cackling past, I curse your echoing voice

I have become the air that was so cold

The final form surrounding that which we never have known

So bleak it is that nothing will escape

The enemy of all that was and all that should have been

The unfeeling earth was never this aware

A piece of me is dying and I somehow do not care

No victory or strength to battle this and hope for life

We hold our breath and close our eyes and now lay down to die

I question that which guides my every step

No God exists to place the blame, it solely lies within

My feeble heart is blackened from the worthlessness of life

I hold my breath and close my eyes and now lay down to die

Do you still ring with the pain of the words not forgotten that hide in my

shadow like so many faded days?

How your anguish persists, it still gnaws at my heart

These memories will chase me eternal and grant me no solitude

A single voice still lingers

Өткенде айқайлап, жаңғырық дауысыңызға қарғыс айтамын

Мен соншалықты салқын ауаға айналдым

Біз ешқашан білмеген нәрсені қоршаған соңғы пішін

Ештеңе қашып құтыла алмайтыны соншалық

Бар болғанның және болуы керек нәрсенің жауы

Сезімсіз жер ешқашан бұлай білмеген

Менің бір бөлігім өліп          әйткен                                                                                                                                                                                                    әйтеуір   барын   бәрі   бәрі   болмадым

Мұнымен күресуге жеңіс                                       өмірге  үміт   жоқ                    ең                       куч                                    және өмірге үміттенуге  жоқ

Біз демімізді басып, көзімізді жұмамыз, енді өлуге  жатамыз

Менің әр қадамыма қай бағытқа жүгінемін

Кінәні жүктейтін Құдай жоқ, ол тек өз ішінде

Менің әлсіз жүрегім өмірдің түкке тұрғысыздығынан қарайып кетті

Мен демімді  басып                                                    өлуге  жатырмын

Есімнен кетпеген сөздердің азабымен әлі де шырылдап жүрсіз бе

сонша өңсіз күндер сияқты көлеңке ме?

Сенің мұңың қалай сақталса, ол менің жүрегімді кеміреді

Бұл естеліктер мені мәңгілікке қуып   жалғыздық  бермейді

Бір дауыс әлі естіліп тұрады