Я иду по дороге - Сурганова и Оркестр

Я иду по дороге.

Мне светит солнце.

И нет больше туч в моей голове.

Я иду по дороге.

Звонкие травы

улыбаются ветру, ветру и мне.

Но боль моя — разлука, и соль — твоя вода.

Но боль моя — разлука, и соль — твоя вода.

Молочный рассвет вдыхаю на палубе,

и нежится пена на гребне волны.

Волнуюсь и жду, мой ветреннно-сказочный.

С кем ты теперь раздуваешь костры?

Но боль моя — разлука?

Такое даже на небе случается:

падают звезды, бледнеет луна.

Если дождусь, скажу тебе, здравствуй я,

не покидай так надолго меня.

Но боль моя — разлука, и соль — твоя вода.

Мен жолға шығамын.

Маған күн сәулесі түседі.

Ал менің басымда бұлт жоқ.

Мен жолға шығамын.

Дауысты шөптер

желге, желге және маған күлімде.

Бірақ менің қасіретім – бөліну, ал тұз – сенің суың.

Бірақ менің қасіретім – бөліну, ал тұз – сенің суың.

Палубада сүттей таңды дем аламын,

және көбік толқынның шыңында.

Мен уайымдап, күтемін, менің желді-ертегім.

Қазір кіммен от жағасың?

Бірақ менің қасіретім бөлек болу ма?

Бұл тіпті көкте де болады:

жұлдыздар құлайды, ай жанады.

Күтсем, айтамын, сәлем мен,

мені ұзақ уақытқа қалдырмаңыз.

Бірақ менің қасіретім – бөліну, ал тұз – сенің суың.