Ночной полет - Сурганова и Оркестр

Еще один ночной полет –

Везет, тебя уже позвали.

Ну что ж, придёт и мой черед,

Вот только встретимся едва ли…

Я ведь помню,

как ветер умеет зализывать раны!

Я ведь помню,

как из-под копыт летит звёздная пыль.

Я ведь тоже был

от путешествий безумный и пьяный.

Я ведь тоже немало

в далёких мирах наследил.

Ты не вернешься сюда никогда

И, выбирая момент для разбега,

Ты крикнешь мне запоздалое «да»

И позабудешь родимое небо.

Я прошепчу бесполезное «стой»

И, обливаясь слезами бессилья,

На том костре, что согрел нас с тобой,

Оставлю жечь бесполезные крылья.

Летел Икар, стрелял Амур –

Так где ж теперь вы, дни былые?

Бескрылый ангел пьян и хмур…

И небо скрыли тучи злые.

А кто смеялся от счастья,

сгорая на углях заката?

А кто пел о любви,

С улыбкой натягивал лук?

Неужели мне жить суждено

тем, что было когда-то?

Нет, я не верю, не верю,

Что ты улетаешь так вдруг!

Ты не вернешься сюда никогда

И, выбирая момент для разбега,

Ты крикнешь мне запоздалое «да»

И позабудешь родимое небо.

Я прошепчу бесполезное «стой»

И, обливаясь слезами бессилья,

На том костре, что согрел нас с тобой,

Оставлю жечь бесполезные крылья.

Вот он, колчан и стрелы!

Крылья мои просохли.

Песню почти допел я,

Боль и тоска заглохли!

Дали добро на вылет

Звезды зелёным светом!

Слышишь, играют крылья

Вольным ветром!?

Мы не вернемся сюда никогда,

Мы позабыли родимое небо.

Мы позабыли его навсегда,

Нас поглотила манящая небыль.

Десятки лет длилась наша любовь,

На тысячу лет мы отбились от стаи.

Да, мы, конечно же, встретимся вновь,

Вот только вряд ли друг друга узнаем…

Тағы бір түнгі рейс

Бақытымызға орай, сізді әлдеқашан шақырды.

Ал, менің кезегім келеді

Жәй ғана кездесейік...

Менің есімде

Жел жараларды қалай жалайды!

Менің есімде

тұяқ астынан жұлдыз шаңы ұшқанындай.

мен де болдым

ессіз және мас күйде саяхаттаңыз.

Мен де көппін

алыс әлемдерде мұраға қалдырылды.

Сіз бұл жерге ешқашан оралмайсыз

Ал, ұшып кету сәтін таңдай отырып,

Сіз мені кешіктірілген «иә» деп атайсыз

Туған аспаныңды ұмыт.

Мен пайдасыз "тоқта" деп сыбырлаймын

Ал, импотенцияның көз жасын төгіп,

Бізді сенімен жылытқан сол отта,

Мен жарамсыз қанатты күйдіріп тастаймын.

Икар ұшты, Амур атылды -

Ендеше, қазір қайдасың, ескі күндер?

Қанатсыз періште мас, көңілсіз...

Ал аспанды зұлым бұлттар жасырды.

Ал кім бақытты күлді,

күн батқандағы көмірде жану?

Ал махаббат туралы кім жырлады,

Садағыңды күліп тартып алдың ба?

Маған өмір сүру жазылды ма?

ол бір кездері не болды?

Жоқ, мен сенбеймін, сенбеймін

Неге кенеттен кетіп қалдың!

Сіз бұл жерге ешқашан оралмайсыз

Ал, ұшып кету сәтін таңдай отырып,

Сіз мені кешіктірілген «иә» деп атайсыз

Туған аспаныңды ұмыт.

Мен пайдасыз "тоқта" деп сыбырлаймын

Ал, импотенцияның көз жасын төгіп,

Бізді сенімен жылытқан сол отта,

Мен жарамсыз қанатты күйдіріп тастаймын.

Міне, қоршау мен жебелер!

Қанаттарым құрғақ.

Мен әнді аяқтауға жақын болдым

Қайғы мен қайғы жойылды!

Ұшуға рұқсат алды

Жасыл жарықта жұлдыздар!

Қанаттардың ойнағанын тыңдаңыз

Еркін жел!?

Біз бұл жерге ешқашан оралмаймыз

Туған аспанымызды ұмыттық.

Біз оны мәңгілікке ұмыттық

Бізді еліктіретін фантастика жұтып қойды.

Біздің махаббатымыз ондаған жылдарға созылды

Мың жыл бойы біз қаптамадан адасқанбыз.

Иә, әрине, тағы кездесеміз

Біз бір-бірімізді танымай қалдық...