Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Таң ата кім кетіп қалды

Бірақ олар ешқашан қайтып келмейді

Олар толқында із қалдырды -

Содан кейін теңіздің тереңіне снаряд түседі

Тастаған еріндер сияқты әдемі

Құмды жолмен жүргендер

Бірақ олар жапқыштарға жете алмады

Төбелер көрініп тұрғанымен -

Олардың ауа қоңырауында баспанасы бар

Ал кім тек жетім қалады

Суық бөлме, бір-екі кітап

Бос сия сауытының ақ картасы -

Расында олар өлген жоқ

Олардың бұталар арқылы сыбырлауы тұсқағазға түседі

Төбеде жалпақ бас тұрады

Ауадан, жер асты әк суы

Олар жұмақты жел періштесіне айналдырды

Ол қолындағы етті ысқылайды

Олар бұл дүниені шалғындар арқылы өткізеді

Олар бұл дүниені шалғындар арқылы өткізеді

Олар бұл дүниені шалғындар арқылы өткізеді

Олар бұл дүниені шалғындар арқылы өткізеді