Das Lächeln eines Toten - Samsas Traum, Weena Morloch

Jetzt ist nur noch einer übrig

Der die Züge trägt

In dessen Winkel Zeit die sonder-

Barsten Furchen prägt

Auf dessen Iris jeder neue

Tag Geschichten malt

Und dessen Stirn im Licht der Welt

Wie eine Leinwand strahlt

Bitte gib mich frei

Dieser Stein lastet zu schwer

Auf meinem Herzen

Diese Bürde reisst mich

Wie ein Spaten Erde teilt…

…Entzwei

Jetzt ist nur noch einer übrig

Ein Mensch aus Geduld

Der alle Lasten eisern trägt

Die Schmerzen, seine Schuld

Auf dessen Wangen Fäden

Ein Geflecht aus Jahren spinnen

Durch dessen Finger Meereswasser

Sand und Muscheln rinnen

Bitte gib mich frei

Dieser Stein lastet zu schwer

Auf meinem Herzen

Diese Bürde reisst mich

Wie ein Spaten Erde teilt…

…Entzwei

So will ich nicht mehr lächeln

Nie wieder, nie im Leben:

Das Lächeln eines Toten

Der Starre treu ergeben

So will ich nicht mehr blicken

Aus Augen wie erfroren:

Die Blicke eines Toten

Durch stille Not geboren

Schnee im Rachen

Mein Blut ist fortan nicht mehr rot

Kalt wie Silber

Das im Herz zu versinken droht

Klar wie Wasser

Durch meine Adern fließt der Tod

So will ich nicht mehr leben

Gefesselt und verworren:

Das Leben — eine Lüge

Auf Feldern, die verdorren

Und niemals wieder will ich

In mir begraben liegen

Wo auch meine Gedanken

Frei wie Vögel fliegen

Енді біреу ғана қалды

Пойыздарды кім тасымалдайды

Кімнің бұрышында ерекше

Пішінді жыртылған бороздар

Оның ирисінде әрбір жаңа

күні әңгімелер салады

Ал оның маңдайы жарықта

Кенеп жарқырап тұрғандай

өтінемін мені босат

Бұл тас тым ауыр

менің жүрегімде

Бұл ауыртпалық мені ауыртады

Жерді күрек бөлгендей...

... екіде

Енді біреу ғана қалды

Сабырлы адам

Темірдің бар ауыртпалығын кім көтереді

Ауырсыну, оның кінәсі

Бетіндегі жіптер

Жылдардың торын тоқу

Оның саусақтары арқылы теңіз суы

Құм мен раковиналар ағып жатыр

өтінемін мені босат

Бұл тас тым ауыр

менің жүрегімде

Бұл ауыртпалық мені ауыртады

Жерді күрек бөлгендей...

... екіде

Мен енді олай күлгім келмейді

Енді ешқашан, өмірде ешқашан:

Өлген адамның күлкісі

Қаттыға адал

Мен енді олай көрінгім келмейді

Тоңған көздерден:

Өлген адамның көзі

Тыныш мұқтаждықтан туған

Тамағына қар

Менің қаным енді қызыл емес

Күмістей суық

Бұл жүрекке батып кету қаупін тудырады

Судай мөлдір

Тамырымда ажал ағып жатыр

Мен енді бұлай өмір сүргім келмейді

Байланысқан және қытырлақ:

Өмір - өтірік

Құрғақ алқаптарда

Ал мен енді ешқашан қаламаймын

Ішімде жерленген

Менің де ойым қайда

Құстар сияқты еркін ұшыңыз