Qərənfillər - PRoMete

Bəzən kömək olmur ötüb gedən günlər belə

Nə qədər ağladığımı, yəqin, qərənfillər bilər

Bu ağrı çox acıdır, dadmasan, anlamazsan

Gecələr içini dəlib, deşib, keçər düşünərsən, yaşamazsan

Gözünü yuman kimi gələr dayanar önündə

Söhbət də gedə bilməz bu itkidə ölümdən

Nə qədər yalvarmışam Allaha ki, ölüm mən

Neçə ildir yaşayıram gör bu zülümlə

Geriyə çevirmək olmur, zaman uçur

Bundan da böyük ağrı varmı ana üçün?

Deyirlər — «vaxt gətirər bütün yaralara köz»

Mən bildim bu neçə ildə, bu deyil düz

Yəqin ki, bu da həyatın ayrıca bir naxışı

Gözümün önündən getmir qapıdan çıxışı

Öpdü alnımdan.

«Qayıdacam» — dedi

Gözümə baxanda, gördüm ki, vidalaşır

Ana, sil göz yaşını

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Tez-tez qapımı döyürdü əlaqədar təşkilatlar

Bayram günlərində uşaqlara şirniyyatlar

Hər gün gedib gəldiyim yollar eyniydi

Xəbər tutdu sürücülər, pulsuz oldu nəqliyyat da

Elə bil, hamı çalışırdı bölməyə dərdi

Bu millət yaxşı bilir, xeyir nədi, nə şərdi

Uşaqlar saxladı məni bu illər həyatda

Yoxsa, onun arxasınca mən də gedərdim

Döyüş başlayanda, biz Moskvadaydıq

Bir gün gəldi, dedi — «vaxtdır artıq qayıdırıq

Vətən dardadırsa, gərək burda qalmayaq biz

Bakıda çətin olacaq, amma ki, uyğunlaşarıq»

Bakıya qayıdanda, 2-ci uşağa hamiləydim

O könüllü döyüşə yazılanda, nə biləydim

Daha döyməz bu evin qapısını bir daha?!

Həmişə ümidlə baxan adam idim sabaha

Amma içimdən bir səs deyirdi — «qoyma getməyə»

Onda vəziyyət başqaydı, saxlaya bilmədim

Qara xəbər gələndə, xatırladım sözlərini

Qürürlandım, amma ağlaya bilmədim

Yarım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Uşaqlıq xatirələrim bölünür iki yerə:

Əvvəli biraz bulanıq, amma atalı

Sonra təkrarlanan ana gözyaşı

Çətinlik, məşəqqət, qayğılı-qadalı

Atamı çox soruşardım o illər anamdan

Bezmədən hər dəfə deyərdi ki, qayıdacaq

Heç vaxt düşünməzdim bu sözlər yalandı

Və illər keçdikcə, zaman bizi ovudacaq

Atamın şəhid olduğunu məktəbdə uşaqlar deyəndə

Əvvəl elə bilmişdim, bu hərbi rütbədir

Anamdan soruşanda ki, şəhid nədir?

Həyacandan çaşıb demişdi — «atan əsgərlikdədir»

Amma sonra çökərək qarşımda diz üstə

Qucaqlayıb izah edəndə mənə hər şeyi

Gözlərim doldu, görəndə anamı qəhər boğub

Ağlamaqdan başqa bilmədim neyləyim?!

Qızım, sil göz yaşın

Sən ağlama

Vətən var olsun!

Həsrət qalan kəslərə

Qoy hər zaman Tanrı yar olsun!

Кейде тіпті өткен күндерде де көмектеспейді

Қанша жылағанымды қалампыр білсе керек

Бұл ауырсыну өте ауыр, дәмін көрмесең, түсінбейсің

Түнде тесіп, тесіп, өтесің, ойлайсың, өмір сүре алмайсың

Көзін жуған бойда алдына келіп тұрады

Бұл шығында өлім туралы айта алмаймыз

Өлсем екен деп Алладан жалбарындым

Мына қатыгездікпен қанша жыл өмір сүргенімді қара

Артқа бұрылу мүмкін емес, уақыт зымырап өтіп жатыр

Ана үшін бұдан асқан азап бар ма?

Олар айтады - «уақыт барлық жараларға от әкеледі»

Мен бірнеше жылдан кейін білдім, бұл дұрыс емес

Бұл да өмірдің бөлек үлгісі шығар

Есіктен шығатын есік көз алдымнан өтпейді

Ол менің маңдайымнан сүйді.

«Мен қайтамын», - деді ол

Көзіне қарасам қоштасып жатыр екен

Анашым, көз жасыңызды сүртіңіз

Жылама

Отан аман болсын!

Сағынғандарға

Алла әрқашан жар болсын!

Қатысты ұйымдар менің есігімді жиі қағады

Мерекеде балаларға арналған тәттілер

Күнделікті жүріп өткен жолдарым бір қалыпты

Жаңалық жүргізушілерді қуантты, көлік тегін болды

Барлығы бөлімшеге кіріп кетуге тырысқандай болды

Бұл халық ненің жақсы, ненің жаман екенін жақсы біледі

Балалар мені жылдар бойы тірі қалдырды

Әйтпесе мен оның соңынан ерер едім

Соғыс басталғанда біз Мәскеуде болдық

Бір күні келіп: «Көптен келе жатырмыз

Туған жер қиналса, бұл жерде қалмауымыз керек

Бакуде қиын болады, бірақ біз бейімделеміз »

Бакуге оралғанымда екінші баламды жүкті едім

Ол еріктілер соғысына аттанғанда мен не білдім?

Енді бұл үйдің есігін қағасың ба?!

Мен әрқашан ертеңгі күнді асыға күтетінмін

Бірақ ішімнен «барма» деген дауыс шықты.

Сонда жағдай басқаша болды, тоқтай алмадым

Қара хабар келгенде оның сөзі есіме түсті

Мақтандым, бірақ жылай алмадым

Жартысы, көз жасын сүртіңіз

Жылама

Отан аман болсын!

Сағынғандарға

Алла әрқашан жар болсын!

Менің балалық шағым екіге бөлінеді:

Басында сәл бұлыңғыр, бірақ әкелік

Содан кейін қайталанатын ананың көз жасы

Қиындық, қиындық, қамқорлық

Сол жылдары әкемнен анамнан көп сұрайтынмын

Қайтып келетінін үнемі айтып отыратын

Мен бұл сөздерді жалған деп ешқашан ойламадым

Ал жылдар өте келе мұны уақыт көрсетеді

Мектептегі балалар әкемді өлтірді деген кезде

Бұл әскери шен деп ойлайтынмын

Анамнан сұрағанда, шейіт деген не?

«Әкесі әскерде» деп шошып кетті.

Бірақ кейін ол менің алдымда тізерлеп құлады

Құшақтап маған бәрін түсіндіріп жатқанда

Менің көзім жасқа толып, анам ашуланды

Мен жылап жібермей тұра алмадым!

Қызым, көз жасыңды сүрт

Жылама

Отан аман болсын!

Сағынғандарға

Алла әрқашан жар болсын!