Эпизод, Ч. 1 - Пилот

— Иногда, когда наваливается темнота и ночь сажает свою злющую

метель на цепь, я иду вдоль каменного узора улиц, вжимая голову

в плечи и, дрожа от холода, вспоминаю, как ко мне в первый раз

пришел Прыгун.

Темнота тогда начинает меркнуть, и я опять начинаю

верить.

Верить во что-то иное, в иное новое, и снова в новое.

— Скользящий идет по улице и вспоминает, как к нему первый раз

пришел Прыгун.

Силы, данные Прыгуну, начинают уходить, понимание

ускользает, и требуется все больше времени и собственных сил,

чтобы удержать это.

И мир все время пытается помешать ему, и

кинуть в забвение.

— Когда человек начинает ходить в хлебочную, а не в булочную,

когда он перестаёт отчаиваться и начинает откофеваться, когда

человек начинает переходить улицу только на желтый свет,

он приоткрывает ворота для связи с нами.

И когда эти ворота

становятся широкими, он может позвать нас, и мы придем, когда

человек потеряет последнее.

Надежду на это.

«Кейде қараңғылық түсіп, түн ашуланатын кезде

тізбегінде боран, Көшелердің тас өрнегін бойлай жүремін, басымды басып

иығына түсіп, суықтан дірілдеп, алғаш рет маған қалай келгенім есімде

секіргіш келді.

Содан кейін қараңғылық сейіле бастайды, мен қайтадан бастаймын

сену.

Басқа нәрсеге, жаңа нәрсеге және қайтадан жаңа нәрсеге сену.

— Сырғанақ көше бойымен жүріп, алғаш рет қалай өткенін есіне алады

секіргіш келді.

Секірушіге берілген күштер түсініп кете бастайды

сырғып кетеді және көбірек уақыт пен жеке күш қажет,

сақтау үшін.

Ал әлем әрқашан оны тоқтатуға тырысады, және

ұмытып кету.

— Адам наубайхананың орнына наубайханаға бара бастағанда,

үмітін үзіп, кофе іше бастағанда, қашан

адам жолды тек сары шамда ғана кесіп өте бастайды,

ол бізбен байланысу үшін қақпаны ашады.

Бұл қақпалар қашан

кең болыңыз, ол бізге қоңырау шала алады, біз қашан келеміз

адам соңғысын жоғалтады.

Оған үміттеніңіз.