Две птицы. Стих - Пилот

Давай молчать.

Быть может мы воистину с Тобой

И не говорили никогда по сути.

За громкостью своих речей

Я не давал Тебе, мой друг,

Момента отвечать?

А Ты всегда к моим

Услугам был повсюду,

Прощая мне, что я Тебя

Годами мог вообще не замечать.

Так Веды говорят: на дереве души

Сидят две птицы вечные.

Одна из них в невежестве своём крылами машет

и клюв суёт, куда ни попадя, всё Истину познать пытаясь.

Вторая — Истина сама, извечная Любовь,

Не делая ни взмаха ни движения,

Лишь наблюдает, улыбаясь.

Одна всё делает, не зная ничего,

И Путь её ошибками усеян,

Что порождают боль, страдания и горе.

Другая — в созерцании,

Сияет счастьем, нет желаний,

И лишь Любви без берегов в ней море.

Так глупой птицею всю жизнь

Мы трепыхаемся маршрутами избитыми,

Не слыша в суете за гомоном своим,

Не понимая смысла, Слова Мудрости,

Что ласково нам шепчет

Пернатый друг на ветке Древа Жизни.

И пробегает лошадь круг.

Мы возвращаемся, невзгодами побитые.

В единый миг друг другу в очи птицы смотрят,

И от ударов в Барабан Судьбы

нам остаются лишь лёгкие мелизмы.

Так волшебство Игры

Стихает, прекращаясь,

И тишина спускается,

И над обрывом бездны лишь дерево стоит.

И на ветвях его

Одна большая птица

Сидит и улыбается,

И ход часов молчит.

Үндемей тұрайық.

Мүмкін біз шынымен сенімен біргеміз

Және олар ешқашан шынымен сөйлеспейтін.

Олардың сөйлеген сөздерінің астарында

Мен саған бермедім, досым,

Жауап беру уақыты?

Ал сен әрқашан менікісің

Қызметтер барлық жерде болды

Сен екенімді кешір

Жылдар бойы мен мүлде байқай алмадым.

Сонымен Ведалар айтады: жан ағашында

Екі мәңгілік құс отыр.

Біреуі надандықпен қанат қағады

ал тұмсық қайда барса да, Ақиқатты үйренуге тырысады.

Екіншісі – Ақиқаттың өзі, мәңгілік Махаббат,

Толқын жасамай, қозғалыссыз,

Тек қарап, жымиып.

Адам ештеңе білмей бәрін жасайды,

Оның жолы қателіктерге толы,

Бұл қайғы-қасірет пен қайғы-қасірет тудырады.

Екіншісі ой үстінде,

Бақытпен жарқырайды, тілектер жоқ,

Ал теңізде жағасы жоқ Махаббат қана.

Өмір бойы ақымақ құс

Біз ұрып-соғылған жолдармен жүреміз,

Күйбеңнің артындағы әбігерді естімеу,

Мағынасын түсінбей, даналық сөзді,

Бізге қандай мейірімді сыбырлайды

Өмір ағашының бұтағында қауырсынды дос.

Ал ат айналып жүгіреді.

Қиындыққа ұшырап, қайтамыз.

Бір сәтте құстар бір-бірінің көздеріне қарайды,

Ал соққылардан Тағдыр барабанына дейін

бізде шамалы ғана мелисмалар ғана қалды.

Сонымен, Сиқырлы ойындар

басылады, тоқтайды

Ал үнсіздік төмендейді

Ал шыңырау жартастың үстінде тек ағаш тұр.

Және оның бұтақтарында

Бір үлкен құс

Отырып, күліп

Ал сағат үнсіз.